ฤาบ่สิ้นกลิ่นรัก

กลอนกระถาง

...วิปโยค  โศกใจเหมือน ไกลบ้าน
ไกลสถาน พักพิง ยิ่งใจเหงา
ยิ่งห่างไกล หัวใจ ก็ยิ่งเศร้า
ข้าคอยเฝ้า รอพี่ ฤดีดวง 

พลัดที่พึง ที่พิง ทิ้งพำนัก
ไกลที่รัก พักพา เคยอาศัย
ฤาว่าพี่ ชื่นชม สมคนใหม่
ปล่อยดวงใจ คอยเจ้า เฝ้าเร้ารอ 

อันรักกัน อยู่ไกล สุดขอบฟ้า
เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ด้วยเสียดสี
อันชังแล้ว แคล้วมิรัก มิภักดิ์ดี
ก็เหมือนมี แนวป่า มากั้นกลาง 

เพราะห่างไกล ดวงใจ ก็ยิ่งเศร้า
ยิ่งเงียบเหงา ลืมสิ้น ใจผสาน
ฝากเพียงเสียง กระซิบซาบ ตราบวันวาน
ขอบนบาน อย่าชัง เมื่อครั้งไกล 

กลิ่นบุหงา ยวลใจ ใยบ่สิ้น 
คงดาวดิ้น ด้วยสิ้นรัก สิ้นอัปสร
ถึงห่างไหน ไกลตา พาอาวร
ยากจะถอน รักคืน ชื่นฤทัย 

รักเจ้าเอย เคยชิด สนิทแนบ
รัดตรึงแอบ ซ่านพร่า คราได้ฝัน
แม้ห่างไกล ใจอย่าห่าง ร้างผูกพัน
อย่าลืมวัน ฝันเก่า เจ้ารักเดิม ....