21 พฤษภาคม 2546 10:46 น.
***กฤษณะ***
***ตะวันใกล้ ลาลับ กับผืนน้ำ
อันลึกล้ำ ดำดิ่ง ไปถึงไหน
ความมืด คืบคลานมา อีกไม่ไกล
เหยี่ยวบินไป อย่างโดดเดี่ยว เปลี่ยววิญญา
...แสนเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า และใจเหงา
แทรกความเศร้า อ้างว้าง กลางเวหา
แต่ยังมุ่ง มั่นไป ในนภา
สู้ชะตา ด้วยปีกแห่ง กำลังใจ
...ความเหงา ทำให้เรา รู้คุณค่า
ถึงเวลา แห่งความสุข วันฟ้าใส
ความลำบาก เพิ่มคุณค่า คราสบาย
ความเศร้าใจ เพิ่มคุณค่า คราสมจินต์
...เหยี่ยวยังคง เหิรไป ด้วยใจสู้
ก็เพราะรู้ หากไม่ท้อ สมถวิล
มุ่งมั่น เดิมพัน ด้วยชีวิน
ตราบผืนดิน กลบหน้า อย่างท้าทาย....ฯ
12 พฤษภาคม 2546 19:14 น.
***กฤษณะ***
***นวลเนียนผิวผ่องแผ้ว......นางเอย
หอมกรุ่นชิดคางเชย......กลิ่นแก้ม
พร่างพรมไล่เรียงเลย.....เอมอิ่ม
ดุจดั่งไม้แรกแย้ม.....ชื่นล้ำหทัยฝัน....ฯ
...นวลเนียน ผิวผ่องแผ้ว.....สบเนตรแล้ว ให้ตราตรึง
ซอนไซร้ และเคล้าคลึง.....เคลียไออุ่น จากอุรา
...พริ้มพราย ระรวยรื่น.....ดั่งโต้คลื่น ในนาวา
พิรุณ หยาดโปรยมา.....หนาวยะเยือก สะท้านกาย
...คลื่นใหญ่ เข้าถาโถม.....รุมตระโบม แทบขาดใจ
เสียงกริ่ง แว่วแต่ไกล.....ตื่นจากฝัน อันพิศดาร....ฯ
7 พฤษภาคม 2546 20:03 น.
***กฤษณะ***
***เมื่อชีวิต เติบใหญ่ ในโลกกว้าง
เลือกเสันทาง อนาคต ที่มุ่งหมาย
ทุ่มพลัง ตั้งมั่น ทั้งใจกาย
ความเป็นตาย ร้อนหนาว เรื่องธรรมดา
...บางคนเดิน อยู่ใน เขาวงกต
ที่เลี้ยวลด ไม่พบสิ่ง แสวงหา
เหยี่ยวที่ร่อน อยู่บน ท้องนภา
มองลงมา เห็นทาง ที่ควรเดิน
...ไปทางไหน สะดวก ไม่เมื่อยล้า
ทางไหนป่า รกชัฎ ข้ามเขาเขิน
บางคนก้าว ถลำไป เพราะมัวเพลิน
จนเกือบเกิน เหนี่ยวรั้ง ให้กลับมา
...อดไม่ได้ ที่จะเตือน ในบางครั้ง
เพื่อให้ชั่ง ใจคิด สักนิดหนา
ขออภัย ในบางห้วง แห่งเวลา
ก็เพราะว่า มอบให้ ด้วยใจจริง...ฯ
2 พฤษภาคม 2546 18:29 น.
***กฤษณะ***
***โอ้..หัวใจ ที่โดนเฉือน จนแหว่งวิ่น
แทบสูญสิ้น ด้วยคมมีด กรีดเป็นแผล
สุดฝืนกาย น้ำตาริน สิ้นดวงแด
ให้ท้อแท้ ว่างเปล่า รักมลาย.....ฯ
...พอมาพบ ใจใส ของใครหนอ
เหมือนมาก่อ กู้ไฟฝัน ที่สลาย
บรรจงกอบ เศษหัวใจ ที่กระจาย
เก็บใส่ ตะกร้าหวาย ส่งให้มา.....ฯ
...น้ำตาแห่ง ความสงสาร ของผู้ให้
จะเชื่อมใจ ของผู้รับ ได้ไหมหนา
เติมพลัง แห่งความฝัน มั่นศรัทธา
ฮึกเหิมกล้า ท้าชีวิต ลิขิตเอง....!!!
29 เมษายน 2546 09:54 น.
***กฤษณะ***
***หัวว่านฝัง อยู่ใต้ดิน มองไม่เห็น
จะเกิดเป็น แตกหน่อ ต้องรอฝน
ที่พร่างพรม ชุ่มชื้น รื่นกมล
จึงช่วยดล แทงยอด สู่ผิวดิน
...หยาดฝนอัน บริสุทธิ์ ดุจน้ำทิพย์
เป็นผู้หยิบ ยื่นพลัง ดั่งถวิล
แตกใบอ่อน เติบใหญ่ สมใจจินต์
จากพื้นดิน ชูช่องาม อร่ามตา
...คราออกดอก จะเป็นมุม ทั้งสี่ทิศ
จะรอพิศ ดอกงามให้ หายกังขา
ดอกใหญ่ หันทางใด จะไคลคลา
บินถลา ไปทิศนั้น ในทันที........ฯ
หน้าส่วนตัว
1361
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟ***กฤษณะ***
