28 มีนาคม 2548 15:39 น.
กริชศรี
ใครครุ่นคิดเคียดแค้น คำคน
เจ็บจับจมจ่อมจน จิตเจ้า
เดือดดาลดั่งเดือนดล ดำดิ่ง
สู่สิ่งซึ่งโศกเศร้า เสื่อมสิ้นแสงสูรย์
28 มีนาคม 2548 15:26 น.
กริชศรี
ย่ำย่างก้าวร้าวรานให้ห้วงคิด
คำ โรคจิต ก้องกังวานสะท้านโสต
พฤติกรรมไม่เหมือนใครกลับเป็นโทษ
ไปชอบเขาเขากลับโกรธไม่ถูกใจ
โทรไปหาครั้งแรกก็คุยด้วย
หัวใจฉันกระชุ่มกระชวยโลกสดใส
ครั้งต่อมาขออีเมลเขาก็ให้
แต่น้ำเสียงดูแปลกใจเอ๊ะใครหว่า
ครั้งที่สามโทรไปเขารับสาย
กลับบอกว่าไม่ใช่ชายที่ถามหา
ฉันเลยฝากบอกเขาว่าขอลา
จะไม่มากวนใจอีกต่อไป
แล้วน้ำตาร่วงลงอาบสองแก้ม
เสียงหัวเราะสอดแซมเสียงร้องไห้
ขันตัวเองนี่เราเป็นอะไร
เขาไม่เคยมีใจให้สักนิด
ส่งซีดีเพลงไปให้ไม่บอกชื่อ
และข้อความทื่อทื่อตามใจคิด
ด้วยนึกว่าแค่นี้คงไม่ผิด
ไม่ได้หวังใกล้ชิดคิดเป็นแฟน
อ่านอีเมลแล้วเขาคงจะสงสัย
หญิงคนนี้เป็นใครช่างแปลกแสน
เขาบอกว่าถ้าบอกชื่อจะตอบแทน
มิตรภาพหรือแฟนค่อยว่ากัน
หลังจากเขารู้เรื่องราวของฉันบ้าง
เขาก็ห่างร้างไกลเหมือนในฝัน
ใจก็คิดเขาคงไม่อยากสัมพันธ์
อีกใจนั้นคิดว่าเขาคงไม่ว่าง
ด้วยช่วงนั้นเป็นช่วงสอบปลายภาค
เขาคงอยากเตรียมสอบก็ไม่ขวาง
พ้นช่วงสอบข่าวไม่มาต้องปล่อยวาง
บอกก็ใจอย่าสร้างโลกมายา
ปล่อยเขาเดินตามทางสว่างแจ้ง
ทางของฉันถึงแล้วก็ไม่ว่า
อย่างน้อยน้อยเคยมีน้ำใจไหลมา
รดทางแล้งไร้ค่าให้ฉ่ำเย็น
แม้เป็นช่วงเวลาเพียงสั้นสั้น
ก็จะเก็บไว้ฝันไม่ว่างเว้น
สิ่งเล็กน้อยยังเก็บไว้ดูเล่น
เมื่อมองเห็นก็ได้นึกถึงสิ่งดี...
25 มีนาคม 2548 15:07 น.
กริชศรี
จากบ้านนอกสู่พื้น คนเมือง
ยิ้มทักเขากลับเคือง ขุ่นข้อง
มองหน้าว่าหาเรื่อง อยากเจ็บ ตัวฤๅ
เรียกพี่บอกไม่ต้อง ใช่ชั้น (ฉัน) ญาติคุณ
หน้าส่วนตัว
1017
