7 เมษายน 2546 14:25 น.
กระเจี๊ยวพเนจร
เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ขอแนะนำตัว ข้าฯเป็นชาวดาวอังคาร แต่ข้าฯไม่ใช้มนุษย์ดาวอังคาร ใช่แล้วข้าฯเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ไม่ได้เลี้ยงลูกด้วยเงินอย่างพวกท่าน ข้าฯ ขออนุญาตบอกเล่าอะไรบางอย่างให้พวกท่านฟัง
ข้าฯ เกิดมาและเติบโตบนดาวอังคาร เท่าที่จำความได้ ดาวอังคารสมบูรณ์เหมือนโลก แล้วทำไมถึงแห้งแล้งนะหรือ ??? หึหึ อย่างเพิ่งสงสัยสิเดี่ยวตีก้นลายเลย เอาล่ะ!! ข้าฯจะเล่าให้ฟัง จริงไหมที่พวกเรา พวกท่านย่อมมีวิวัฒนาการ (evolution) เราต้องการความสะดวกสบายเราจึงได้สร้างสรรค์เทคโนโลยีที่ศักยภาพสูงขึ้นมา ใช่แล้วส่วนหนึ่งที่เราสร้างขึ้นคือ ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์(Super Computer) เราทุ่มเทดูดทรายทั้งทะเลบนดาวอังคารเพื่อหาซิลิกอน(Siricon)ที่ดีที่สุดขึ้นมาทำซิปประมวลผลต่างๆ และก็ได้หน่วยประมวลผลกลาง (Cantral Processing Unit )ที่ความเร็ว 500 Nghz ( นาโนจิกกะเฮริ์ต ) ที่มีแกนกลางเล็กเพียง 0.00013 ไมครอน และมีทรานซิสเตอร์เพียง 6000 ล้านตัว ส่วนการ์ด3มิติ ก็ให้ภาพในการเล่นเกมส์ได้สูงกว่าภาพยนต์dvd ที่บนโลกเสียอีก และแน่นอนมันทำได้เกือบทุกอย่าง มันสามรถประมวลผลล่วงหน้าก่อนที่เจ้าของจะรู้ว่าจะทำอะไรซะอีก แค่เพียงเจ้าเครื่องเดินมาแล้วทำหน้าหื่นกาม มันก็เปิดเวปโป๊ให้อัตโนมัติ หึหึ มีข้อดีก็มีข้อเสีย ด้วยความสามารถที่เล่นเกมส์ได้สุดยอดนี้เองทำให้เยาวชนประชากรเราติดงอมแงมจากเกมส์ที่มาจากค่าย "ทางช้างเผือกซอฟ" เป็นเกมส์แนว RPG (อันนี้ไม่ทราบย่อมาจากอะไรประมานว่า โรนเพลอิ้งเกมส์หรือเปล่าไม่รู้ใครรู้บอกที) ออนไลท์ผ่านรองเท้าดาวเทียมความเร็วสูง อ้อและก็เกมส์แนวยิงแหลก ทำให้ประชากรวัยรุ่นของเราเกิดวิวัฒนาการใหม่มันสมองจะพัฒนาเฉพาะส่วนรับรู้ความเคลื่อนไหว และนอกจากมีเชื้อราบนหนังศีรษะแล้วยังมีขี้เลื่อยเพิ่มขึ้นไม่รู้ว่ามาจากการใช้รองเท้าเอดด้าหรือเปล่าเรายังไม่ได้รับรายงาน จากมีนิ้ว 5นิ้วเหลือเพียงนิ้ว 4 นิ้ว เพราะชีวิตพวกเขาส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับปุ่ม W-S-A-D และแล้วความรุนแรงได้เข้าครอบงำเยาวชนชาวดาวอังคาร มีอยู่วันหนึ่งมีเด็กทะเลาะวิวาทกัน เนื่องจากเพื่อนในเกมส์ยิงแม่นเกินไปจนตัวเองยังไม่ทันเข้าเล่นเกมส์ก็กลายเป็นศพซะแล้วจึงเกิดความฉุน ( อันนี้ไม่ทราบว่ามันเล่นกันจนไม่อาบน้ำแล้วเหม็นกันเองหรือไรไม่ทราบแน่ชัด) ได้พาพรรคพวกเข้าเข่นฆ่ากัน และได้แบ่งเป็น 2 ฝ่ายใหญ่ๆ ฝ่ายหนึ่งมีอาวุธที่ทันสมัยที่สุดบนกาแลกซี เช่น หนังสติ๊กติดหัวรบนิวเคลีย กระบองติดศูนย์เลเซอร์ หอกอาบน้ำยาชีวภาพ(บางโอกาสอาบน้ำยาขนมจีน) ฯลฯ ที่มีอาวุธเหล่านี้เพราะพ่อมันเป็นตำรวจใหญ่บนดาวอังคาร ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง ใช่ย่อยที่ไหน มีทั้งรถเข็นติดปืนกลหนักสามารถเจาะกระดาษหนา 1 มิล ได้ !?! และจรวดนำวิถี ที่ไร้คนขับ ซึ่งวิธีการพับยังเก็บเป็นความลับทางการทหาร หากเราทราบวิธีการพับเราจะนำเสนอท่านในโอกาสต่อไป อ้อ อย่าลืมเตรียมกระดาษให้พร้อมนะเด็กๆ และแล้ว 2 ฝ่ายก็เข้าปะทะกันจนกลายเป็นสงครามกลางเมืองจนลุกลามเป็นสงครามกลางดาวจนไปถึงใต้สะดือ..ดาว..ทำให้ยุทธจักรปั่นปวนยิ่งนัก ทรัพยากรที่เหลือจากการถูกทำลายของพวกมนุษย์ดาวอังคาร ก็นำเอาไปใช่ในการรบ ทั้งป่าไม้ ทั้งสัตว์ ทั้งแร่ธาตุ ทำให้ธรรมชาติขาดสมดุล และแล้วก็ได้เกิดโรคประหลาดเกิดขึ้นรู้สึกว่ามันชื่อโรคต่อมตอแหลบวมอะไรนี้แหละ ทำให้พวกที่เหลือจากสงครามตายหมด... ดูกรพวกมนุษย์โลกทั้งหลายพวกเจ้ากำลังดำเนินตามรอยของพวกเรา...และที่พวกท่านไม่เห็นเราบนดาวเราเพราะว่าเราได้คืนร่างให้แก่ธรรมชาติไปหมดแล้วและเราได้กลายป็นส่วนหนึ่งของดาว ท่านไม่เห็นเราใช่ว่าเราจะไม่เห็นท่านเพราะท่านยัมีตัวตนอยู่...แปลกแยกกับธรรมชาติ มนุษย์เอ่ย ธรรมชาติย่อมสมดุลในตัวมัน เมื่อสิ่งหนึ่งหมดสิ่งหนึ่งก็ต้องทดแทน เมื่อท่านไม่มีอะไรเหลือที่จะทำลายแล้วท่านจะทำลายกันเอง อย่างที่พวกมนุษย์ดาวอังคารเป็นอยู่...
ปล. เมื่อท่านได้อ่านสารนี้จบโปรดอย่าคัดลอก เป็นจำนวน 99 ฉบับ ครึ่ง หากท่านทำตามท่านจะไม่เสียเงินค่าชมเน็ตเพิ่ม หากท่านไม่ปฏิบัติตาม คัดลอกข้อความนี้ก็ตามใจท่าน...หากท่านว่างม๊าก ถึงว่างมากมาย
3 เมษายน 2546 10:28 น.
กระเจี๊ยวพเนจร
เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ผมจะบอกถึงความคิดของผม ( ผมจะไม่รวมถึงความคิดทะลึ่งนะครับ) เอาเป็นว่ามนุษย์อย่างผมก็คิดถึงเป็นเหมือนกัน!!
เมื่อคุณมีโทรศัพย์สักเครื่องคุณอยากโทรไปหาใคร...แน่นอนร้อยละ 80 กว่าๆ จะคิดโทรไปหาแฟนอันดับแรก ส่วนที่เหลือเหรอครับ อีก 1 เปอเซ็นครึ่ง จะโทรไปกวนคนอื่น แบบว่าสะใจโรคจิต ส่วนร้อยละ 18 เขาจะโทรไปหา......ใครก็เรื่องของเค้า ฮ่าๆ ส่วนผมก็จะคิดเหมือน 80 เปอร์เซ็นนั้นเอง แต่ติดตรงที่ว่าแฟนไม่มีนี้สิ โทรศัพย์เลยไม่มีความหมายแล้วอะไรล่ะ...ที่จะทำให้ผมระบายความเหงา เศร้า ที่คลุกเคล้าเครื่องเทศ 18 ชนิด มาเป็นเรื่องสั้นบางไม่สั้นบาง ต้องขอขอบคุณ คุณเวปมาสเตอร์ ( webmaster ) ที่คิดทำเวปนี้ขึ้นมา ขอขอบคุณต้องไม้ใบหญ้าที่ทำให้มีสีเขียว ขอขอบคุณท่านผู้อ่านที่กล้าอ่าน ทุกคน อ้อ ขอบขอบคุณ อินทรีที่ให้เสียงภาษาไทย ครับ ขอบคุณ
พอถึงต้องนี้ ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าแล้วมันคิดถึงตรงแผลไหนฟะ ใจเย็นครับ ตรงนี้ไงครับ ต้องคำกลอนที่ นายผายรมณ์ได้แต่งไว้ โดยเอาถ้อยคำบางส่วนมาจาก ท่านกุ๊ดจี่ หรือคุณพรชัย แสนยะมูลนั้นเอง ความว่า
ถึงคิดก็คิดถึง
คิดทะลึ่งก็นิดนิด
ให้เธอรู้อีกสักนิด
มีโรคจิตคิดถึงเธอ
กลอนนี้ผมส่งไปให้ผู้โชคร้ายคนนั้นแล้ว ใครจะอาไปปรับปรุงหรือส่งให้ใครก็ระวังไว้ด้วยครับ เพราะอาจทำให้สตรีมีครรภ์ เป็นมะเร็งที่ต่อมลูกหมากได้...ผมเตือนคุณแล้วนะ
1 เมษายน 2546 21:39 น.
กระเจี๊ยวพเนจร
เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อปลายปีมานี้เอง ผมได้ลงเรือน้อยประมาณเรือ ไททานิคได้ ไปเกาะกลางถนน ที่นั้นวิวดีมาก ลมที่เย็นสบาย หาดทราย..และมลพิษทางอวกาศ และที่นั้นเอง ผมได้พบกับหญิงงามนางหนึ่ง เธอช่างถูกใจเหลือเกินใครเหลือเกิน เธอสูงดั่งดาวตกลงมาในเหวลึก เธอ ขาว ราวกับตอตะโกไหม้ไฟแดงกลางสี่แยก เธอสวยคมแบบแขกอิรัก ถูกระเบิด โอ้เธอไม่น่าจะเกิดมาเลย เธอรู้ไหม เธอทำให้คนคนหนึ่ง ได้ทุกข์ทรมานราวกับจมกองขี้ในหลุมรักของเธอ...แต่เธอช่างใจร้ายเสียจริงเทียว..เธอไม่พูดกับผมเลย ผมทั้งพยายามตะโกนใส่หูเธอจนผมสังเกตเห็นขี้หูและหนูที่เข้าไปทำรังในนั้นออกมาเต้น เบรคแดนซ์ในจังหวะเขมรโยกไทร แต่เธอไม่ตอบผมสักคำ...แต่ก็มีเสียงมาจากในลำคอของเธอ3คำว่า...แบะ แบะ แบะ โอ้ย อนิจ..เธอเป็นเเพะหรือเนี่ยให้ฟ้าผ่าต่อมตอแหลหมาตายเถอะ อะไรกัน โอ้วๆๆ
นับจากวันนั้นมา...ผมคนนี้ ก็เลยไม่มีแฟนกับเค้าซักที...แม้แต่สองทีก็ไม่เคย...3 ทีเรอะครับ อย่าหวังว่าจะเคย...จบข่าว รายงานจากดาวอังคาร
หน้าส่วนตัว
747
