24 พฤษภาคม 2549 15:41 น.
กระวีกำภู
เกิดมาเดิน เหินได้ โดยไร้เท้า
และร่ำเล่า เรื่องได้ โดยไร้เสียง
และไห้โหย โดยไม่ มีใครเคียง
เขาให้เพียง เดียงสา อารมณ์ตรม
เกิดมาบิน ผินได้ โดยไร้ปีก
และเปลี่ยวปลีก วิเวกเด่น โดยเข็ญขม
และหายใจ ลอยได้ โดยไร้ลม
โอ้สุขสม จนตรมตาย ได้ทั้งเป็น
ทุกคืนคึก ดึกดื่น เขาหื่นหรรษ์
โลกมีฉัน โดยไม่ มีใครเห็น
นิ่งรุ่มร้อน ซ่อนไว้ ในเยือกเย็น
หมุนโลกเล่น เป็นลูกไก่ ในกำมือ
ฟ้าสร้างสรรค์ ฉันสิ้น ศิลป์ศาสตร์เศียร
เป็นนักเขียน เวียนไหว้ สิงลายสือ
โศกเกษม เกษียนได้ แม้ไร้มือ
นักเขียนคือ นักลิขิต บ่บิดเบือน
มีวิญญาณ แปลกแยก และแผกทิศ
มีชีวิต ที่ไม่ มีใครเหมือน
จักสร้างสิ่ง ยิ่งใหญ่ ให้ย้ำเตือน
ว่าโลกเลื่อน เคลื่อนได้ โดยไร้ 'เธอ'
21 พฤษภาคม 2549 22:07 น.
กระวีกำภู
ข้าวหนึ่งคำ เคี้ยวกิน จนสิ้นหวาน
ไปกี่จาน ท่านชิม จนอิ่มหนำ
หากไม่อิ่ม ลิ้มได้ อีกหลายคำ
ช่างน่าขำ มิลำบาก หรือยากเย็น
ผิดกับตอน ก่อนท่าน ได้หวานปาก
ความลำบาก ท่านไซร้ คงไม่เห็น
กว่าจะถึง หนึ่งคำ มันลำเค็ญ
กว่าจะเป็น หนึ่งเม็ด เข็ดจนตาย
มาร่วมมอง ท้องทุ่ง กันเถิดหนา
เห็นชาวนา ท่านไซร้ ต้องใจหาย
เหนื่อยจริงจริง วิ่งร่อน ไปต้อนควาย
จับหัวท้าย คันไถนา มาเทียบเทียม
ออกดำนา ถึงหน้าดำ ต้องทำได้
ประเดี๋ยวไพล่ ไปเอาเพลา เอาจอบเสียม
ดำให้สิ้น ดินที่เหลือ เพื่อตระเตรียม
ปลูกกล้าเยี่ยม เปี่ยมคุณค่า อาหารดี
พอกล้าเรือง เหลืองเด่น ไม่เป็นเขียว
ก็เอาเคียว มาเกี่ยวข้าว เข้าโรงสี
กลายเป็นข้าว คำนั้น อันเข้าที
ดูเข้าซี กี่ขั้นตอน ก่อนท่านกิน
เพราะฉะนั้น ท่านจะกิน กินให้หมด
เดี๋ยวให้อด เสียให้หนัก ให้ชักดิ้น
คิดประจำ ก่อนคำหนึ่ง จะถึงลิ้น
ลิ้มให้สิ้น กลิ่นโคลน เป็นผลบุญ
หน้าส่วนตัว
1480
