การค้นหา...ของมนุษย์ตาดำๆ

กระบี่ไม้มากรัก

แม้พระพุทธเจ้าจะกล่าวว่า สิ่งเหล่านี้เป็นอจินไตย คือไม่ควรคิด คิดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อันได
กระนั้น
นับแต่โบราณกาล นักปราชญ์ราชบัณทิต กวีนักกลอน พราหมณ์มุนี เรื่อยมาจนถึงนักวิทยาศาสตร์จำนวนเหลือจะนับได้ ต่างก็พยายามขบคิด
หาความหมาย และคำตอบว่า มนุษย์เรานั้น เกิดขึ้นมาอย่างไร เพื่ออะไร หรือทำไมต้องเป็นสัตว์ที่เรียกว่ามนุษย์ ที่มีสติปัญญาสูงกว่าสัตว์ชนิดอื่นๆ
บ้างก็ได้คำตอบ บ้างขบคิดจนหัวแทบระเบิดก็มิได้คำตอบบ้าง 

อันว่า เอกภพและมนุษยชาติ เกิดขึ้นมาได้อย่างไรนั้น แม้นักวิทยาศาสตร์ในปัจจุบันจะพอหาคำตอบได้แล้ว
แต่คำถามที่ว่า สิ่งต่างๆที่กล่าวมานั้น เกิดขึ้นมาเพื่ออะไร มีจุดมุ่งหมายที่แน่ชัด หรือต่างเป็นความบังเอิญที่พอดีอย่างที่สุด 
ที่สรรพสิ่งในเอกภพนี้ได้ถือกำเนิดขึ้นมา ก็ยังเป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจของมนุษย์ ยามที่ต้องการค้นหา
ค้นหาอะไร?
ความจริง?...  ความหมาย?... ตัวตน?... 

เกริ่นเรื่องมาเสียเยิ่นเย้อ จนจับความไม่ได้ แต่สิ่งที่ผมจะเล่า อยู่ถัดจากนี้ไป
เคยมีเพื่อนชาวฟิลิปปินส์ ซึ่งออกจะเคร่งศาสนา(คริสต์) ผู้หนึ่งถามผมว่า
ความหมายของชีวิตของคุณคืออะไร ผมตอบว่า ไม่รู้
เขายังถามอีกว่า คุณเคยรู้สึกเหมือนชีวิตคุณไม่เต็ม ยังขาดอะไรสักอย่างไปหรือไม่
คุณเคยรู้สึกว่า เวลามีความสุข คุณไม่สามารถสุขได้อย่างเต็มที่ใช่หรือไม่ ผมตอบว่า เคย บ่อยด้วยซ้ำไป
เขาบอกผมว่า ความหมายของชีวิต คือ การที่จะถูกรัก และ ได้รัก (love and be loved)
เพื่อนคนนี้กล่าวว่า ชีวิตจะสมบูรณ์ไม่ได้เลย หากไม่ได้ รัก และ ถูกรัก (love and be loved)
มิใช่ความรักอย่างหนุ่มสาว แต่ต้องเป็นความรักที่ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีความปรารถนาและเงื่อนไขใดๆ มาเกี่ยวข้อง
ความรัก ที่เป็นรักอย่างบริสุทธิ์ ความรักนี้แหละที่จะเติมเต็มชีวิตที่ไม่เคยเต็มของมนุษย์ได้
แม้ผมจะไม่ได้นับถือศาสนาคริสต์ แต่คำกล่าวนี้ก็พอจะมีเหตุผล และน่าให้คิดอยู่ไม่น้อย
หากมนุษย์ทุกคนคิดว่า เราเกิดมาเพื่อจะได้รัก และ ถูกรัก อย่างไม่มีเงื่อนไขโลกนี้ก็ย่อมจะมีสันติสุขขึ้นไม่น้อย
อย่างน้อยๆ การฆ่ากันรายวันในจังหวัดชายแดนภาคใต้ก็คงจะหมดไป
แต่จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า ในเมื่อมนุษย์ทุกผู้คน ยังต้องการรักที่มีเงื่อนไข รักแบบที่ต้องการสิ่งตอบแทน กันอยู่ทุกผู้คน

สิ่งที่สำคัญที่สุด ซึ่งสำคัญกว่ามนุษย์เกิดมาได้อย่างไร หรือ ทำไม ก็คือ 
เมื่อมนุษย์เกิดมาแล้ว ก็ควรจะใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ ซึ่งถือว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ ให้ประเสริฐที่สุดสมกับชื่อ
เราอาจไม่จำเป็นต้องค้นหา แต่ต้องทำสิ่งที่เราประสบพบเจอโดยไม่ต้องค้นหานั้นให้ดีที่สุด
แม้จะไม่สามารถไปถึงซึ่งนิพพานได้ในเร็ววัน แต่ชีวิตอันมีความสุข ก็เป็นสิ่งที่จะเราจะมีได้ไม่ยากเย็น
และท้ายที่สุดแล้ว เราก็อาจค้นพบ เมื่อหยุดค้นหา ก็เป็นได้