8 เมษายน 2554 14:55 น.
กระบี่ใบไม้
...ขอรักกันจนตราบสิ้นชั่วดินฟ้า
จารึกไว้ในแหล่งหล้ากัลปาวสาน
ฝากขุนเขาไพรพนาถ้อยสาบาน
แม้วันหนึ่งรักแหลกลาญ...ขอยอมตาย...
ฟ้าอึมคลึมก้องคำรามถึงยามเที่ยง
แข่งเส้นเสียงมโหรีไม่ขาดสาย
ว่าวตัวน้อยแอบซ่อนนั้นฝันงมงาย
ถามพี่ชายใยซ่อนเร้นไม่เห็นมา
หยาดมุกแก้วอาบแก้มงามนาม สามมุก
แลว่าวทุกครั้งตราตรึงประหนึ่งว่า
รักแรกพบสายลมแหงาส่งว่าวพา
สายว่าวถือสื่อเบื้องหน้าต่อสายใย
น้ำตาหยดดังฝนพรมดอกส้มน้อย
หยาดฝนปรอยประหนึ่งว่าน้ำตาไหล
ถึงชายหนุ่มที่ชื่อ แสน ไกลแสนไกล
แสนสุดรักสุดอาลัยช้ำฤดี
.........................................
มโหรีดังแว่วหวานจากบ้านนั้น
สะท้อนใจให้ป่วนปั่นถึงถิ่นนี่
แหวนที่เคยฝากเอาไว้แทนวจี
มิอาจตีค่าเอาไว้กันใครปอง
คำรักคนที่ร้าวรานริมบ้านป่า
หรืออาจเทียมเจ้าพระยาเป็นคู่สอง
เกิดเป็นชายผู้ยากจนทนแหงนมอง
ขออวยพรให้นวลน้องสู่ฝันงาม
เปาะ-แปะ เสียง...หยาดฝนจางถอยห่างฟ้า
เสียงกบเขียดดังแว่วมาลอดพงหนาม
ก้มหน้าซบฟังเสียงป่าเหว่ว้าตาม
หยดน้ำสังข์ไหลหยดลาม...ตกหลังมือ
สาวงามแอบเร้นหนีมานัยน์ตาเศร้า
รักของเราต้องขาดลงตรงนี้หรือ?
มองเห็นแหวนแทนหัวใจในนิ้วมือ
น้ำตารื้อสุดตื้นตัน...ฤาฝันไป
....พี่ยังจำคำสัญญาแต่ครั้งก่อน
นิรันดรถ้อยคำรัก...นั้นได้ไหม?
หากรักเราถูกกีดกั้น ณ วันใด
เรายังมีที่ให้ไปไม่ขาดกัน....
.........................................
วันเวลาผันผ่านไปสุดไกลแล้ว
เขาสามมุกคงพร่างแพร้วดั่งภาพฝัน
หาด บางแสนอิงกายกอดทอดนิรันดร์
ทิ้งร่างไว้ใต้ผานั่น...นิรันดร
ขอขอบคุณภาพสวยๆ ทางอินเตอร์เน็ต http://www.pixpros.net/forums/showthread.php?t=43401&page=3
ถ่ายโดย คุณชัชวาล หลวงปราบ ta.chatchawan@gmail.cim
ขอบคุณมากๆครับ