18 ตุลาคม 2553 20:43 น.
กระบี่ใบไม้
ในสมัยญี่ปุ่นยุคโบราณ
พระไม่อาจให้ชาวบ้านนั้นบวชได้
ชายคนหนึ่งจึงขบคิดตัดสินใจ
ปลอมแปลงตนเปลี่ยนจากไพร่เป็น ผู้ดี
กลายเป็นเนื้อนาบุญล้ำแห่งธรรมมะ
ประกาศธรรมแห่งพุทธะในทุกที่
ประชาชนหลากล้นหลามล้วนยินดี
สร้างสรรค์ศิษย์ล้นมากมีใฝ่ศรัทธา
กลายเป็นเจ้าอาวาสใหญ่แห่งวัดหนึ่ง
ขณะซึ่งจัดพิธีทางศาสนา
ใครคนหนึ่งซึ่งรู้ความแต่ก่อนมา
จึงยืนขึ้นชี้หน้าด่าท่านสมภาร
ตัวท่านเกิดจากสถานสันดานไพร่
กลายเป็นพระตำแหน่งใหญ่แผ่ไพศาล
ชนชั้นต่ำหลอกลวงคนมาเนิ่นนาน
ไม่สะทกในสันดานบ้างหรือไร
กลางพิธีเงียบยินเพียงเสียงเข็มตก
พระรูปนั้นไม่สะทกสะท้านไหว
ทั้งประกาศคำสำคัญกว่าคำใด
นี่แหละคือความยิ่งใหญ่...บัวในตม
ปล.เจ้าอาวาสรูปนี้ชื่อ หวูซาน คนที่อยู่ในพิธีทุกคนยอมรับว่าท่านพูดถูกต้อง คนที่ออกมาชี้หน้าก็พูดอะไรไม่ออก พร้อมกับยอมรับและชื่นชมถึงการเข้าถึงธรรมของท่าน พิธีการจึงดำเนินต่อไป
พร้อมกับพระหวูซานได้รับความนับถือและศรัทธาจากผู้คนมากยิ่งขึ้น
17 ตุลาคม 2553 19:34 น.
กระบี่ใบไม้
ชายคนหนึ่งรู้ตัวเองโง่แสนโง่
พบทองคำก้อนโตโตที่หลังบ้าน
จึงรีบไปปรึกษาท่านอาจารย์
จะใช้เงินมหาศาลได้อย่างไร
เจ้าต้องลองใช้เงินซื้อปัญญา
พระที่วัดข้างวัดข้านั้นบอกได้
ชายคนนั้นรีบเดินทางอย่างดีใจ
ไปพบพระนั่นเร็วไว...วัดข้างเคียง
ท่านจะขายปัญญาข้าได้ไหม
ให้ราคาเท่าไหร่ไม่หลีกเลี่ยง
พระรูปนั้นจึงแนะนำถ้อยคำเรียง
พบความเสี่ยงอย่าเพิ่งรีบตัดสินใจ
ท่านจงก้าวเดินหน้าก่อนสามก้าว
แล้วถอยหลังอีกสามก้าวจดจำไว้
ปัญญานี้ดูคลับคล้ายง่ายเกินไป
ท่านหลอกลวงข้าหรือไม่ข้าอยากรู้
ถ้าอย่างนั้นท่านก็จงอย่าเพิ่งจ่าย
ท่านทดลองก่อนดูได้ค่อยจ่ายสู้
เงินซื้อปัญญาได้ไหมลองใช้ดู
ชายผู้นั้นจึงคืนสู่บ้านตนเอง
ค่ำมืดแล้วเดินย่างกรายสู่ชายบ้าน
เดินทางถึงที่นอกชานอย่างรีบเร่ง
มองเห็นเงามืดอยู่ท่ามความวังเวง
นอนข้างเมียเห็นเงาเพ่ง...ก็ตกใจ
ขณะที่ความโกรธขึ้งถึงขีดสุด
กระชับมีดเป็นอาวุธขึ้นถือไว้
เตรียมฆ่าชู้พร้อมกับเมียด้วยเสียใจ
พลันนึกขึ้นอย่างฉับไวถึงปัญญา
ทดลองเดินไปข้างหน้าครบสามก้าว
แล้วถอยหลังย้อนกลับราวกับคนบ้า
ทันใดนั้นได้ยินเสียงของมารดา
ลูกกลับมาใยไม่เดินขึ้นบันได
สะท้อนในหัวใจฉุกขนลุกซู่
ย้อนดวงจิตคิดคิดดูยิ่งหวั่นไหว
ถ้าไม่เสียเงินซื้อหาปัญญาไป
ชีวิตจะเป็นเช่นไร...ไม่อยากนึก
15 ตุลาคม 2553 15:21 น.
กระบี่ใบไม้
มหาอำมาตย์แวะไปเยี่ยมอาจารย์เซ็น
เห็นท่านท่องธรรมบำเพ็ญบนกิ่งไม้
อาจารย์ครับอยู่ตรงนั้นมันอันตราย
กิ่งไม้อาจฉีกหักได้...พาปวดร้าว
อาจารย์เซ็นกล่าวขอบคุณมหาอำมาตย์
กิ่งไม้ข้าแม้มันอาจดูว่าเปล่า
แต่ข้าก็เกษมใจไร้เรื่องราว
เทียบชีวิตท่านที่กล่าวนั่นผิดกัน
ตัวข้าเป็นถึงอำมาตย์ผู้ยิ่งใหญ่
ท่านว่ายังมีสิ่งใดไม่คาดฝัน
อาจารย์บอก อันตรายมีร้อยพัน
ภัยของผู้ครองเมืองนั้นอยู่รอบตัว
สารพัดทั้งชิงดีและชิงเด่น
คนสอพลอทุกเช้าเย็นมีถ้วนทั่ว
ล้วนมากมายกองกิเลสเหตุหมองมัว
เทียบกิ่งไม้ที่ท่านกลัว...นั้นห่างไกล...
ท่านอำมาตย์จึงย้อนถามอาจารย์ว่า
อะไรคือหลักธรรมมาที่ยิ่งใหญ่
อาจารย์คิดอย่างรอบคอบแล้วตอบไป
ละความชั่วทำดีไว้...นั่นแหละธรรม
มหาอำมาตย์ได้ฟังหัวเราะก้อง
ฟังคำเทศน์แล้วอยากร้องว่าน่าขำ
ละความชั่วทำความดีที่กล่าวคำ
แม้แต่เด็กตาดำดำก็กล่าวเป็น
คำคำนี้แม้ฟังดูง่ายแสนง่าย
เด็กแปดขวบยังพูดได้ไม่ยากเข็ญ
แต่ผู้ใหญ่วุฒิมากมีที่บำเพ็ญ
ที่ปฏิบัติผ่าน...ล้วนยากเย็น...น้อยเหลือเกิน
12 ตุลาคม 2553 15:12 น.
กระบี่ใบไม้
ระหว่างไม้สองต้นนี้ที่ยืนต้น
เห็นต้นหนึ่งใบร่วงหล่นแห้งหลากหลาย
ส่วนอีกต้นสะพรั่งใสใบเรียงราย
อาจารย์ถามว่า ต้นไม้ต้นไหนดี
ศิษย์ผู้หนึ่งบอกสะพรั่งทุกครั้งผ่าน
เขียวใบไม้เบ่งบานทุกถิ่นที่
อาจารย์บอกบานสะพรั่งก็สวยดี
ประดับให้โลกใบนี้...งามตระการ
ส่วนอีกคนบอกเหี่ยวเฉาย่อมดีกว่า
เตือนชีวิตและเวลาด้วยกิ่งก้าน
อาจารย์บอก เมื่อถึงห้วงร่วงตามกาล
ย้ำเตือนว่าเมื่อพบพานย่อมจากลา
ศิษย์อีกคนบังเอิญผ่านมาพานพบ
เธอช่วยตอบมาให้ครบอยากรู้ว่า
สะพรั่งหรือเหี่ยวเฉาดีช่วยตอบมา
ห้วงความคิดเธอนั้นหนาคือสิ่งใด
ศิษย์ผู้นั้นจึงเน้นย้ำด้วยคำนี้
...ปล่อยต้นที่บานสะพรั่งให้สดใส...
...ปล่อยต้นที่แห้งเหี่ยวเฉาให้เฉาไป...
จะไปยึดติดอะไรกับใบบัง
อาจารย์บอกสองคนแรก ท่านผิดแล้ว
จิตผ่องแผ้วไร้ตะกอน...ที่นอนฝัง
จงอยู่กับความจริงนี้ที่จีรัง
เฉา-สะพรั่ง ตามห้วงกาล...ผันผ่านเยือน
7 ตุลาคม 2553 20:03 น.
กระบี่ใบไม้
ชายหาฟืนหนึ่งคนแสนจนยาก
ต้องลำบากหากินทุกค่ำเช้า
พร่ำขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกครั้งคราว
โปรดเมตตาให้ฉันก้าวพ้นความจน
คล้ายสวรรค์มีเมตตาฟ้าลิขิต
ถ้อยคำพรก่อสัมฤทธิ์ประสิทธิ์ผล
ขณะที่ตัดฟืนมาสาระวน
ตุ๊กตาทองหนึ่งพ้นโผล่ผืนดิน
ก่อเป็นรูปอรหันต์อันงามงด
งามหมดจดด้วยทองคำล้ำเลอศิลป์
เคยลำบากยากเข็ญเพียงเลี้ยงชีวิน
เป็นเศรษฐีมีไม่สิ้นในฉับพลัน
กายอาจมีสุขผ่องใสในลาภยศ
แต่หัวใจเกิดรันทดเศร้าโศกศัลย์
อรหันต์ที่พบนี้มีหนึ่งอัน
ส่วนสิบเจ็ดองค์นั้นอยู่ที่ใด
ความโลภเกิดขึ้นที่ใดดังไฟผลาญ
ผุดลุกนั่งดังกองถ่านเพลิงเผาไหม้
ความร่ำรวยไม่เคยช่วย...ยกจิตใจ
อยู่ไม่นานก็ป่วยไข้ล้มตายลง
สงสารเมียเฝ้ารำพันวันฝังศพ
เสียดายท่านที่มาพบความลุ่มหลง
เงินไม่อาจยกหัวใจให้ยืนยง
ตายไปแล้วท่านยังคง...จนเหมือนเดิม!!!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
4166
