4 มิถุนายน 2552 11:00 น.
กระบี่ใบไม้
วันนี้...กวีอยู่ที่ไหน?
หัวใจสิ้นหวัง...ตั้งคำถาม
กลางท้องทุ่งแห่งวลีฟ้าสีคราม
ฉันติดตาม ความฝัน...ถึงชั้นฟ้า
มีดอกไม้ที่งดงามยามอ่อนไหว
มีหัวใจเลือดนักสู้ของผู้กล้า
ดื่มความหวังฝังดวงจินต์ด้วยวิญญา
จากน้ำหมึกปลายปากกาสู่ผองชน
เพื่อจะเขียนความใฝ่ฝันถึงบั้นปลาย
ขอทอดกายกลางพงหญ้าทุกแห่งหน
กลียุคอาจทุกข์ยากทุรนทน
ไม่ปริปากพร่ำบ่นให้คนรู้
ตราบวันนั้นถึงวันนี้ที่ชีวิต
ขีดลิขิตเขียนเอาไว้ให้ต่อสู้
ถูกต้องคุณธรรม...ค้ำชู
ยืนหยัด...เพื่อยืนอยู่...เพียงผู้เดียว
.....................................
ตราบวันนี้จึงได้ชมความสมหวัง
ชื่อเสียงฉันนั้นโด่งดังดุจฟ้าเกรี้ยว
ผ่านทุรยุคทนทุกข์ยาก-ได้ยาเยียว
ขับและเคี่ยวความใฝ่ฝัน...สู่บั้นปลาย
กลายป็นหนึ่งในมหากวีที่ยิ่งใหญ่
มีชื่อสียงขจรไกล...เปี่ยมความหมาย
เกียรติยศ เงินทอง ก้องกำจาย
คนมากมายเข้าเยินยอทุกเช้าเย็น
.....................................
.....แต่แล้ว...วันหนึ่งนั้น ฉันลืมตา
ทบทวนภาพที่ผ่านมา...มองไม่เห็น -
ที่เคยได้ ที่เคยมี ที่เคยเป็น
ยามเมื่อฉันทุกข์ลำเค็ญคือสิ่งใด?
มองผ่านภาพธารน้ำใส เหมือนในกระจก
ไหวสะทก...ตัวเรานี้อยู่ที่ไหน?
คนที่ฉันได้มองเห็นนั้นเป็นใคร?
ซากหัวใจแหลกสลาย...คล้ายบทกวี
1 มิถุนายน 2552 22:06 น.
กระบี่ใบไม้
ล่องรอนแรมลอยเคว้งคว้างกลางหมู่ไม้
ซ่อนหัวใจสิ้นสลายลับสายฝน
ดังศรเหน็บทิ่มเจ็บเนื้อเหลือจะทน
ซ่อนตัวตนใกล้จะตายลับหายไป
ดุจนกน้อยลอยเคว้งคว้างกลางถิ่นที่
มือเธอนี้เคยหอมกรุ่นอบอุ่นไหว
แล้ววันนี้ใยทำร้ายทั้งหายใจ
อยู่ยิ่งไร้ใจสิ้นร้างอย่างร้าวรอน
ดังนกเจ็บหนาวยิ่งเหน็บเจ็บยิ่งนัก
สิ้นศรรักร้าวสลายรายรอบหลอน
ดั่งนกน้อยร้อยอาลัยใจเว้าวอน
ควงคันศรต้องคำสาปคราบน้ำตา
เมื่อสายฝนสิ้นสลายพรายหยาดน้ำ
คอยรุ้งงามลบภาพร้ายผ่อนคลายผวา
รอฟ้ารุ่งตะวันรอนถอนมายา
วันพรุ่งนี้ย่อมดีกว่า...โหยหาเธอ
31 พฤษภาคม 2552 15:28 น.
กระบี่ใบไม้
ขอกอดตัวโน้ต...ตัวหนึ่งเอาไว้...แนบในคืนนั้น
บทเพลงแห่งฝัน...เขียนเพลงเอาไว้...ที่ในคืนหนาว
สายลมหวีดหวิว...แผ่วพลิ้วข่าวไป,...แต่ไร้ข่าวคราว
ส่งโน้ตตัวร้าว...บอกกล่าวรักไว้...แนบใจรอคอย
ฝากเพลงแห่งรัก...ฝากรักเอาไว้-แนบใจคนหนึ่ง
ฝากความคิดถึง...ฝากรักส่งไป...แม้ไกลเกินสอย
ฝากดาวดวงนั้น..เฝ้าฝันเลือนราง..อ้างว้างเลื่อนลอย
หนึ่งโน้ตตัวน้อย...หวังคอยเธออยู่...เคียงคู่รักกัน
สอดโน้ตตัวซึ้ง...หวังหนึ่งตัวนี้...ให้เธอมีรัก
ร่วมเพลงเดียวกัน...ที่ฉันรู้จัก...ร่วมถักทอฝัน
ส่งโน้ตตัวน้อย...คอยเล่นเพลงนี้...ที่เธอผูกพัน
แทนหัวใจฉัน...จังหวะบรรเลง..บทเพลงหัวใจ
30 พฤษภาคม 2552 10:59 น.
กระบี่ใบไม้
สิ้นสลายไปกับสายของน้ำไหล
หวั่นใจกับวูบวันอันอ่อนล้า
ร่อนเร่ในทะเลของเวลา
พบพา พลัดพราก แล้วจากไป
ถั่งท้นชลนามหาศาล
ร้าวรานหม่นหมองร้องไห้
วันนี้ต่อสู้เพื่อผู้ใด
หนทางแสนไกลเกินใจรู้
ว่ายวนบนทางกลางกระแส
ผ่านคืนวันผันแปรการต่อสู้
ถูกต้อง ยุติธรรม ค้ำชู
ยืนหยัดเพื่อยืนอยู่ในวันนี้
ถั่งท้นชลนามหาศาล
อหังการอหังการ์เกินกว่าที่
จะยอมรับรู้เห็นความ เป็น-มี
กระแสธารก็ล้นปรี่เข้าทาทับ
สิ้นสลายไปกับสายของน้ำไหล
หมดพลังของหัวใจจะเคี่ยวขับ
เรียนรู้หนทางการยอมรับ
ปล่อยหัวใจให้แตกดับกับวันเวลาฯ
24 พฤษภาคม 2552 19:15 น.
กระบี่ใบไม้
ในกะลาที่มืดมิดสนิทนั้น
โลกของฉัน...แสนยิ่งใหญ่ กว้างไกลวิถี
ฉันลองลิ้ม ชิมรส บทกวี
ว่าท้องฟ้ากะลานี้...ช่างงดงาม
มองผ่านรูของกะลาที่ยิ่งใหญ่
ตามแสงดาวที่ห่างไกล-ตั้งคำถาม
ที่ฟ้านอกกะลานี้มีเขตคาม
ดาวยังคงวับวาม...อยู่เช่นไร?
เห็นฉันเห็น-ดาวดวงนี้มีเพียงหนึ่ง
แต่ใจยังคงดื้อดึงไม่หวั่นไหว
ฝันฉันฝัน-คล้ายฉันนี้อยู่ที่ไกล?
กะลาฉันนั้นกว้างใหญ่...กว่าทุกทุกวัน?
ฉันฝันเห็นล้านแสงดาววับวาวฟ้า
กะลานี้ช่างตื่นตากว่าที่ฝัน
ฉันเคยคิดว่าฉันไปติดในนั้น
ฉันสงสัย ในฟ้าของฉัน...ว่ามันไม่จริง...
ฉันยอมออกจากฟ้านี้ที่เป็นหนึ่ง
เพื่อเข้าถึงฟ้าที่ฝันอันงามยิ่ง
ยอมเป็นกบตัวน้อยน้อยคอยแอบอิง
ดีกว่าสิงในกะลาว่าใหญ่โต
ฉันจะออกจากตรงนี้ได้อย่างไรเล่า?
กบอย่างฉันมันแสนเศร้าและเง่าโง่
กะลาฉันทับฉันไว้ตั้งหลายกิโล
ฉันจะโผผลักที่ไหนใต้ฟ้านี้
ฉันร้องบอก บอกความหวัง คอยตั้งคำถาม
บอกว่าฉันมี รูป-นาม อยู่ที่นี่
ฉันได้ยินเสียงแว่วดังคล้ายหวังดี
สลายกับเสี้ยวนาที...แล้วจากไป
ฉันยินเสียงคล้ายพร่ำบ่นปนรับรู้
คุณยังอยู่ที่ตรงนั้น-เหมือนกันใช่ไหม?
คุณขังคุณอยู่ข้างนอก-ฝากบอกไป
ฉันไม่เคย คิดเสียใจ...ที่ถูกลืม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
1230
