22 กุมภาพันธ์ 2552 17:16 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เปิดม่านสาหรี่
******
การเดินทางไปดินแดนที่เรียกว่าพุทธภูมินั้น มีเรื่องตื่นเต้นมากมายนับตั้งแต่การขึ้นเครื่องบิน ผู้เขียนขอนำเสนอข้อเขียนจากประสบการณ์ของสตรีผู้หนึ่ง
I am first flight
บอกตรงๆว่าตื้นเต้นมากกับการที่จะได้ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิต..
๐๙.๓๐ น. ขณะที่กำลังยืนรออยู่ในคิวของผู้โดยสาร เพื่อเช็คอิน ใจเต้นผิดปกติยังไงไม่รู้ ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นตึกๆๆ
เอ๊..เวลาเครื่องบินมันวิ่งทะยานสู่ท้องฟ้าจะมีความรู้สึกอย่างไร. มันเหมือนนกบินไหมที่กางปีกบินไหม .เอ๊..แล้วนกเวลามันอยู่สูงๆความรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง นึกไม่ออกจริงๆค่ะ
น้องคะ น้องคะ เสียงหวานแหวของพนักงานสาวการบิน มาแทรกเข้าโสตประสาทข้าพเจ้า ความนึกคิดที่มืดมนต้องหยุดชะงักลงทันที
ขอพาสปอร์ตหน่อยคะ เจ้าหน้าที่สาวการบินไทยบอกเจตจำนงฉัน ฉันยื่นพาสปอร์ตให้ด้วยอาการขวยเขินนิดๆ
มีเพื่อนหลายคนเสนอให้ฉัน ย้ายประเทศไปไว้ที่อินเดีย แต่ฉัน ว่ามันยังไม่จำเป็นถึงขนาดนั้น เพราะกระเป๋าใบใหญ่ตั้ง ๓ใบ น่าจะเพียงพอสำหรับการอยู่ในประเทศอินเดียได้อย่างไม่เดือดร้อนภายใน ๒ ปี ขนาดเรามีกระเป๋าใบใหญ่ ๓ใบแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนจึงเสนอให้ฉัน ย้ายประเทศไทยด้วยก็ไม่รู้ มันหารู้ไม่ว่าการย้ายประเทศไม่ใช่เรื่องเล็ก บางทีเขาอาจห่วงใยเราก็ได้ ในกระเป๋า ๓ ใบนั้นเต็มไปด้วย มาม่า ไวไว แต่ละใบถูกล็อคกุญแจอย่างดี โดยเฉพาะเจ้ากระเป๋าใบใหญ่สีแดง เพราะคิดว่าตอนลงจากบนเครื่องบินจะได้หาได้ง่ายและถูกต้อง
จะได้ขึ้นเครื่องบินแล้วว๊าว ดีใจจัง ฉัน ตะโกนลั่น แต่เป็นการตะโกนในใจ ขืนตะโกนเป็นเสียงออกมา เขาก็หาว่าเป็นคนบ้านนอกน่ะสิ จริงๆแล้วฉันเป็นคนจังหวัดพิษณุโลก อาจจะ เป็นคนชนบทโดยแท้ ไม่ใช่คนบ้านนอกนะ แอบเถียงในใจ
เจ้าหน้าที่การบินไทย พาฉันพร้อมเพื่อนรักอีกสองคน ไปที่ห้องผู้โดยสารขาออก เจ้าหน้าที่การบินไทยน่ารักทุกคนเลย อำนวยความสะดวกให้เป็นอย่างดี ก่อนเข้าห้องพักรอ ขึ้นเครื่อง เจ้าหน้าที่ประจำห้องพัก ตรวจเช็คผู้โดยสารอีกครั้งหนึ่ง พอตรวจมาถึงเพื่อนคนหนึ่ง เครื่องตรวจร้อง อีดๆๆเหมือนถูกเหยียบ
อะไรคะ เจ้าหน้าที่ถามด้วยความอยากรู้
เพื่อนก็เปิดตัวให้ดู ทั้งเม็ดประคำ ทั้งตะกรุด ทั้งเหรียญหลวงพ่อต่างๆ พร้อมกล้องถ่ายรูปห้อยระย้อยระย้าเต็มตัวไปหมด ดูท่าทางพนักงานการบินไทยอยากจะถามให้มากกว่านี้ แต่ผู้โดยสารท่านอื่นคอยคิวยาวเหยียดไม่สะดวกในการที่จะถามต่อ ก็เลยบอกให้พวกเราเข้าไปข้างในห้องพัก
โอ้โห! เครื่องบินตัวใหญ่จริงๆ แล้วทำไมเวลามันบินอยู่บนท้องฟ้าเหลือตัวเล็กนิดเดียว ฉัน แปลกใจก็เลยอุทานถามตัวเอง สักครู่ต่อมาเจ้าหน้าที่สาวการบินไทยก็มา
เชิญผู้โดยสารทุกท่านขึ้นเครื่องได้แล้วคะ หัวใจขเต้นโครมครามๆ อย่างไม่เป็นจังหวะ เหมือนหมาวิ่งเหยียบบนสังกะสีเก่าๆอะไรทำนองนั้น
จะได้ขึ้นเครื่องบินแล้วหรือนี่ พอเท้าก้าวเข้าตัวเครื่องบิน เสียวแว๊ปที่ฝ่าเท้า
เชิญทางนี้ค่ะ หมายเลขที่เท่าไรคะ แอร์โฮลเตสใจดี ถาม พวกเราได้ที่นั่งง่าย เพราะได้รับการช่วยเหลือจากแอร์โฮลเตส หาเองคงต้องใช้เวลาเป็นวันแน่ เราทั้ง สามคนได้ที่นั่งคนละที่ แต่ทั้งหมดติดหน้าต่าง โชคดีมาก หากได้นั่งกลางๆ คงไม่มีอะไรโม้ให้ผู้อ่านฟังแน่เลย คงไม่รู้จักท้องฟ้า เมฆหมอก เป็นแน่แท้ ฉัน นั่งเรียบร้อยแล้วก็หันไปเตือนเพื่อนซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังด้วยความเป็นห่วง
อย่าลืมรัดเข็มขัดนะ เดี่ยวเครื่องขึ้นแล้ว เตือนเพื่อนด้วยความหวังดี ทั้งที่ข้าพเจ้าเองก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่เขาว่ามาอย่างนั้น จริงๆแล้วท่านผู้รู้ได้แนะนำถึงวิธีรัดเข็มขัดแก่ฉัน ก่อนที่จะขึ้นเครื่องไม่นานมานี้ แต่เอาจริงๆ ความรู้ที่ข้าพเจ้าเรียนมามันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ไม่มาปรากฏในสมองเลย พยายามสอดเข็มขัดเข้ารูโน้นรู้นี้ แต่ทำไมมันไม่ยักจะอยู่ก็ไม่รู้
ขณะที่ง่วนอยู่กับเข็มขัด อยู่นั้น ผู้ชายท่าทางสุภาพ ท่านหนึ่งนั่งข้างๆ ก็ช่วยสอดเข็มขัดให้ฉัน อยากขอบคุณ ผู้ใจดีเหลือเกิน แต่เกรงว่า เขาจะฟังภาษาไทยไม่ออก เพราะดูหน้าตาเป็นชาวต่างชาติ พยายามนึกศัพท์ภาษาอังกฤษที่ร่ำเรียนมาแทบตาย แต่ก็ไม่มีศัพท์ไหนเสนอหน้ามารับใช้เลย ในยามขับขันเช่นนี้ไม่รู้พากันหนีไปไหนหมด
Thank you, I am first flight ไม่รู้ว่าฉัน พูดถูกหรือเปล่า?
อ๋อ เพิ่งเคยมาเที่ยวแรกหรือครับ นั้นพูดภาษาไทย ฉันไม่ได้หูฝาด อายจัง ขวยเขินนิดๆ
ใช่ค่ะ คุณ ครั้งแรกที่หนู ขึ้นเครื่องบิน ตอบไปอย่างภาคภูมิใจ อยากจะถามต่อไปว่า ทำไมคุณจึงพูดภาษาไทยได้ แต่ไม่กล้าถาม
ฉันนั่งด้วยความอึดอัด ขยับตัวไม่สะดวก หายใจก็ไม่คล่อง เพราะเข็มขัดรัดแน่นเกินไป แต่ก็ไม่กล้าคลายออก กลัวว่าจะผิดกฎระเบียบการนั่งบนเครื่องบิน ชายคนเดิมเห็นอาการแปลกๆของฉัน ก็รู้ว่าต้องการอะไร
ไม่ต้องรัดแน่นขนาดนั้นหรอกครับ คลายออกหน่อยก็ได้ เขานั้นแนะนำด้วยความเอ็นดู และอมยิ้ม แอบมองฉันบ่อยครั้ง โอย โล่งอกไปที อิๆ นึกว่าเป็นกฎของบินซะอีก
บอกตรงๆนะว่าเคยอิจฉานก บินไปไหนมาไหนได้อย่างมีความสุขบนท้องฟ้าและเห็นอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะบนท้องฟ้า แต่วันนี้ เป็นของฉัน คิดว่านกมันต้องอิจฉาฉัน บ้างแหละ
วันนี้ อยู่เหนือเมฆ นึกถึงสมัยเป็นเด็กเล็กๆ เคยมองดูเมฆบนท้องฟ้า ชอบจินตนาการให้เป็นตามที่ต้องการ เป็นรูปยักษ์บ้าง เป็นรูปช้างบ้าง และบ้างครั้งก็สงสัยว่า เทวดาจะมีเมฆเป็นของส่วนตัว แล้วขี่ไปโน้นมานี่ได้ตามชอบใจ ตอนนี้ฉัน อยู่เหนือเมฆ มองหาเทวดา แต่ก็ไม่ยักเห็น แฮะ อยากจะเดินเล่นบนก้อนเมฆ ดูซิว่าเวลาเดินแล้วจะมีความรู้สึกอย่างไร อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แล้วมาเล่นก้อนเมฆบนท้องฟ้าที่ ทอดด้วยตัวยาวสุดลูกหูลูกตา
ขณะนี้ เรากำลังบินอยู่เหนือประเทศพม่า เสียงเจ้าที่บนเครื่องบินประกาศ
ฉัน ดึงความคิดที่ท่องเที่ยวไปกับก้อนเมฆกลับมา แล้วทอดสายตาไปเบื้องล่าง ดูประเทศพม่าตามที่เจ้าหน้าที่ประกาศ ภาพเบื้องล่างเป็นสีเขียว ชอุ่ม คิดว่าไอ้ที่เขียวๆ นั่นน่าจะเป็นต้นไม้ แต่ทำไมต้นไม้พม่าจึงแตกต่างจากต้นไม้ในประเทศไทย ต้นไม้เมืองไทยเป็นสีเหลือง ตอนที่เครื่องบินทะยานสู่ท้องฟ้า สังเกตเห็นเป็นเช่นนั้นจริงๆ อาจจะเป็นเพราะว่าดินแดนและอากาศบ้านเราแตกต่างจากประเทศพม่าก็ได้ ปล่อยความคิดไปเรื่องเปื่อย มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อกับตันเครื่องบินประกาศว่า ขณะนี้เรากำลังลงสู่สนามบินกัลกัตต้า
สติค่อยๆๆ กลับเข้ามาหาตัวเอง อีกครั้ง ความดีอกดีใจของกลายเป็นความกังวล เป็นห่วงกระเป๋า ๓ ใบ กระวนกระวายนั่งไม่ค่อยเป็นสุข มองซ้ายแลขวาหาเจ้าหน้าที่เครื่องบิน จะได้ฝากบอกเขาช่วยดูแล กระเป๋าให้หน่อย เครื่องบินลดเพดานลงต่ำ ท้องน้อยเสียวเสียวแป๊บ พอล้อเครื่องบินแตะถนนลาดยาวของสนามบิน และชะลอตัวอย่างช้าๆ ผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นแขก ก็ลุกพรึบทันที ฉัน ไม่เข้าใจก่อนเครื่องบินลงสู่พื้น แอร์โฮสเตสก็ประกาศ ให้ผู้โดยสารนั่งอยู่กับที่และรัดเข็มขัดด้วย จนกว่าเครื่องจะจอดสนิท ไม่เข้าใจว่าทำไมแขกจึงลุกทันทีทั้งที่เครื่องบินก็ยังไม่จอดสนิท
หลังจากเครื่องบินจอดสนิทแล้ว ผู้โดยสารทยอยกันออก ส่วนฉันกับเพื่อนยังนั่งอยู่กับที่ ให้คนออกไปให้หมดก่อน ลงจากเครื่องบิน แล้วมองหากระเป๋าตัวเอง เดินวนเวียนบริเวณเครื่องบินด้วยความกระวนกระวาย
เฮ้ ไหนกระเป๋าของเราค่ะ ด้วยความเป็นห่วงกระเป๋าตัวเอง โดยเฉพาะใบใหญ่สีแดง
ครับ กระเป๋าทุกใบ เจ้าหน้าที่ยกไปรอเจ้าของอยู่ที่ด้านในตึกแล้วครับ ฉันกับเพื่อนรักทั้งสอง ก็เดินตามหลังกันต้อยๆ รอการตรวจจากเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง แหมกว่าจะถึงคิว นานเหลือเกิน ทำไมแขกทำงานช้าจังก็ไม่รู้ บ่นพึมพำให้ตัวเองฟัง รอนานตรงช่องตรวจคนเข้าเมืองแล้วยังไม่พอ ยังต้องมารอรับกระเป๋านานอีกต่างห่าง กว่าจะได้กระเป๋าครบทุกใบ เล่นเอาเหงื่อแตกพลั่กเลย
เข็นรถกระเป๋าออกมาด้วยหวังว่าได้เจอนักศึกษาทุนจากเมืองไทย จากพาราณสีมารับ มองหาชะเง้อหาก็ไม่เจอ ใจชักไม่ดี กำลังจะออกจากตัวอาคารอยู่แล้ว เจ้าหน้าที่สนามบินแขกมาเรียกเพื่อน ไปหา แล้วชี้ไปที่ย่ามใบโต พร้อมยิงคำถามเป็นภาษาอังกฤษใส่
กล้องถ่ายรูป เพื่อนตอบเป็นภาษาไทยหน้าตาเฉย เขาฟังไม่รู้เรื่อง ก็ย้ำคำพูดเดิมอยู่นั่นแหละ ก็เลยเปิดยามให้ดู เห็นเป็นกล้องถ่ายรูป เจ้าหน้าที่ก็ชี้ให้ไปโต๊ะอีกตัวหนึ่งซึ่งอยู่ถัดไป ฉัน ก็ตามไปด้วย แล้วเราก็ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง เพราะคุยกันคนละภาษา ฉัน นึกด่าพวกเจ้าหน้าที่แขกในใจว่า ทำไมพวกเองไม่เรียนภาษาไทยไว้บ้าง ไปดูประเทศไทยบ้าง เขาพูดกันได้ทั้งบ้านทั้งเมือง
ขณะที่พวกเราช่วยกันพูดภาษาอังกฤษจนเมื่อยมืออยู่นั้น มีผู้หญิงกลางคน คนหนึ่งเป็นคนประเทศไหนไม่ทราบ ท่าทางใจดี เห็นว่าพวกเราคุยกันไม่รู้เรื่อง จึงเข้ามาช่วยคุยให้ เรื่องทั้งหมดจึงลงเอย เจ้าหน้าที่แขกจดหมายเลขกล้องถ่ายรูปไว้ และจำนวนราคากล้องไว้ในพาสปอร์ตของเพื่อนฉันไว้ พวกเราเข็นรถที่พะรุงพะรังด้วยกระเป๋าใหญ่ออกประตูอาคาร ข้าพเจ้าเหลือบไปเห็นเพื่อนนักศึกษา เมืองพาราณสี สองคน มารับพวกเราอยู่ข้างนอก
ฉันยิ้มอย่างสดชื่นและมีความสุข คิดในใจว่า รอดตายแล้วกู
17 กุมภาพันธ์ 2552 22:30 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
โลกเราทุกวันนี้วุ่นวาย เพราะสังคมไทยเปลี่ยนมากมายผู้หญิงมากกว่าผู้ชายหลายเท่า บรรดาเพื่อนๆ ก็อยู่เป็นโสด ค้างอยู่บนหอคอยงาช้างเป็นแถว
ที่เหลือผู้ชายยังเป็น ตุ๊ด เป็นเกย์ และ เป็นกระเทยอีก แถมสวยกว่าสาวกว่าบรรดาสาวแท้อย่างเรา แต่ผู้ชาย บางคน ก็รัก ภรรยามากมาย ว่างทีไรนินทาเมียทุกที เพราะถ้านินทาคนอื่น เดี๊ยวงานเข้า หลาย คนเริ่มเบื่อบ่นๆเมียที่บ้าน ให้ฟังทุกวัน ที่สำนักงาน จะได้ยินบรรดาเพื่อนผู้ชายระบาย ความในใจให้ฟัง แบบขอคำปรึกษา ช่างไม่คิดกันบ้างเลย เราก็ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง แหมว่าแล้วไม่ อยากเป็นศิราณีคอยตอบปัญหาให้บ่อยๆ พอดีอ่านเจอเข้าให้ ไม่รู้ว่า ใครเขียนไว้ เห็นเป็นวิธีที่ได้ผล เลยนำเสนอท่านผู้สนใจแบ่งเป็นสิบวิธีดังต่อไปนี้คะ
10 วิธีฆ่าเมีย
1. มันอยากกินอะไรซื้อให้มันกิน จนมันคาเรสโตรอลสูง ไขมันอุดตันในเส้นเลือด
เดี๋ยวไม่เกิน 50 ปีมันก็ตาย
2. มันอยากได้เครื่องเพชรก็ซื้อให้มัน พอแสงเพชรมันสะท้อนเข้าตามันมากๆเข้า
เดี๋ยวตามันก็จะบอด พอมันตาบอดแล้วเราก็เอามันไปทิ้งที่ไหนก็ได้ มันหาทางกลับบ้านไม่ถูกแล้ว
3. มันชอบรถก็ซื้อให้มัน ยิ่งแพงๆยิ่งดี เครื่องมันแรงดี มันจะได้ขับเร็วๆ
ความเสี่ยงสูง
4. มันอยากไปเที่ยวไหนก็พามันไปต้องมีซักที่แหล่ะที่มันพลาดเดินล้มหัวฟาดพื้นตายได้
5. งานบ้านอย่าไปให้มันทำ เราต้องแย่งมันทำให้หมดไม่เปิดโอกาสให้มันได้ออกกำลังกาย เดี๋ยวมันก็ไม่แข็งแรง แล้วมันก็ตายเอง
6. ต้องพาเมียไปหาหมอบ่อยๆ ดูดิคนไม่ค่อยไปหาหมอไม่ค่อยเป็นไรหรอกคนที่ไปหาหมอบ่อย เดี๋ยวๆก็ตายแล้ว
7. เงินเดือนออกมาเท่าไหร่ให้มันไปให้หมดใครๆก็รู้ว่าเงินน่ะเป็นที่สะสมเชื้อโรคสารพัด
เราแกล้งเอาเชื้อโรคให้มันเก็บไว้เดี๋ยวมันก็เป็นโรคตายเราเองไม่ต้องเก็บเชื้อโรคไว้ สุขภาพแข็งแรง..เย้
8. ปลูกบ้านหลังใหญ่ๆให้มันอยู่ กว้างๆยิ่งดีเวลาจะเดินจากห้องนั้นไปห้องนี้ทีมันจะได้เหนื่อย เผลอๆอาจหอบตายระหว่างทางได้
9. เช้า-เย็นกราบมันทุกวัน มันจะได้อายุสั้น
10.รักเมียให้มากๆ ไม่เคยได้ยินเหรอ ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์พอมันทุกข์มากๆมันก็ตรอมใจตายเอง
16 กุมภาพันธ์ 2552 12:12 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
วันแรกที่เข้ามาทำงาน เพื่อนใหม่ทุกคนพากันอมยิ้ม
คนอะไรวะ ชื่อ ทิ้งเวร
ผมก็ย้อนไปว่า อ้าว แล้วจะให้ชื่ออุ้มเวรรึไงครับ
ชื่ออย่างนี้ ถ้าไปสมัครงาน รปภ.คงไม่มีใครกล้ารับ
รู้ครับ อีกหน่อยจะไปทำงานมูลนิธิวัดแล้ว ผมชอบ
ก็ไอ้ชื่อนี้ของผมแหละ ใครๆก็อยากทิ้งเวร จึงให้ผมเป็นศิราณี ช่วยตอบปัญหาเพื่อนเสมอ
วันนี้ก็เหมือนกัน บุญเทียมเดินเข้ามา หน้าหยิกงอ ผมเผ้ายุ่งเหยิง
เฮ้ย.....เวร.....บุญเทียมว่า
ไม่ใช่ ทิ้งเวร ผมตอบ
เออ ทิ้งเวร เดือนนี้ ผมเป็นอะไรไม่รู้ ยุ่งทั้งเดือน เดี๊ยวนั้นเดี๊ยวนี่ แทบจะไม่ได้หายใจ
อ้อ ตายแล้วรึ ผมถาม
ยังโว๊ย ยังอยู่ ช่วยหน่อยสิ
ชื่อบุญเทียม บุญแปลว่า มีบุญมาแล้ว แต่บุญเทียมคงเป็นบุญปลอมมั๊ง ถึงเหนื่อย ผมอมยิ้มกระเซ้าเหย้าแหย่เพื่อน
แต่เห็นหน้างอหงิก จึงเลิกเหย้า
อย่างนี้เขาเรียกกรรมเล็กกรรมน้อย คอยเบียดเบียน แต่อาจว่านายจัดเวลาไม่เป็น บริหารเวลาไม่เป็นด้วยรึเปล่า
แต่กรรมเล็กกรรมน้อยเปลี่ยนเป็นบุญเล็กบุญน้อยดีกว่า ผมว่า
ทำไงวะ บุญเล็กบุญน้อย
บุญก็คือ ทำให้ผู้อื่น สบายใจ เราก็สบายใจด้วย เช่น จอดรถให้คนข้ามถนน ให้ทิปเด็กปั๊มน้ำมันเล็กๆน้อยๆ ใส่กระปุกหัวเตียงวันละ 5 บาท แล้วสิ้นเดือนก็ไปบริจาคให้เด็กยากจน หรือไม่ก็ยืมเทปธรรมะจากห้องสมุด ไปให้แม่ยายฟัง อย่าโกรธใคร ให้อภัยคนอื่น
เวลาไปทำงานให้เพื่อนหรือ ใครที่ให้ช่วยเหลือไหว้วาน อย่าคิดว่า ยุ่งจัง เป็นภาระ คิดใหม่ ว่าเราทำบุญ เพราะเขาทำไม่ได้ ยินดีที่จะทำ
หรือแม้แต่ทานกาแฟ แล้วช่วยแม่บ้านเก็บถ้วยกาแฟ ที่เราดื่มเสร็จ เราก็ได้บุญแล้ว เจอใครยิ้มให้ นี่ก็บุญ
ผมได้คุณระบายความกลัดกลุ้ม นี่ ผมก็ได้บุญ
บุญเทียม ได้ได้พยักหน้ารับฟัง เหมือนแมวนางกวักยังไงยังงั้น
แต่บุญต้องทำด้วยเจตนาดี มีเมตตา เช่น ซองผ้าป่ามา เรามีแค่ 1o บาท แต่เราอยากทำบุญ เราใส่ไปสิบบาท เราก็ได้บุญเท่าร้อยบาทเหมือนกัน เพราะเจตนาเราตั้งใจ อย่าทำบุญ หวังหน้าตา ทำให้คนอื่นเดือดร้อน และตัวเองเดือดร้อน เราจะไม่ได้บุญ
เราต้องทำด้วยเจตนาดี มีเมตตาจิต มองโลกด้วยความเมตตา อย่าหงุดหงิด ขี้โมโห หรือด้วยความรำคาญ
ก็เหมือนนายขับรถ จะเลี้ยวซ้าย หรือ เลี้ยวขวา เอาบุญหรือเอาบาป ก็อยู่ที่ความคิด คิดบุญก็เป็นบุญ คิดบาปก็เป็นบาป
หวังว่า นายคงเข้าใจนะ ไปหล่ะ ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเดินจากมา
(จาก หนังสือ ช้อบปิ้งบุญ ขวัญ เพียงหทัย)
ถ้ามีใครเข้ามาอ่านเรื่องนี้ กระต่ายถือว่า ได้ต่อบุญ ของตัวเอง ถือว่าเป็นบุญที่ได้กระทำคะ)
ป.ล. ความคิดตัวเองสำคัญที่สุด บางครั้งคนอื่นพูดให้เราไม่สบายใจครั้งเดียว หรือทำร้ายเราได้ครั้งเดียว แต่ตัวเรานั้นแหละที่เฝ้าเก็บไปคิด และทำร้ายตัวเองอยู่อย่างนั้น
12 กุมภาพันธ์ 2552 00:23 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
รัก
(วาเลนไทน์)
ความรักคือความละเอียดอ่อน ในความรู้สึกของมนุษย์ จึงมีอิทธิพล และ อาณุภาพ อันยิ่งใหญ่ มหาศาล ทั้งด้านจิตใจและร่างกาย ในรูปธรรมและนามธรรม
ในคำรู้สึกของคำว่ารัก ในความหมายไม่จำเป็นต้องสอดคล้อง กับความรู้สึกของใคร
แม้แต่เครื่องมือ สื่อสาร ทางอิเลคทรอนิกร์ หรือไฮเทคโนโลยี่ใดๆ ก็ไม่มีความละเอียดอ่อนที่มีความสามรถ ถ่ายทอด ได้ดีเท่าความรู้สึกมนุษย์
การเขียนจดหมาย ด้วยลายมือ ที่ออกมาจากหัวใจ ที่กำลังส่งสายใยรักไม่ขาดสาย จากความรู้สึกและสัมผัสที่หวานละมุ่น ตราบที่ลมหายใจยังมีอยู่
แม้ว่าฉันและเธอจะอยู่ห่างไกลกันเพียงใด และอยู่ในสภาพร่างกายหรือชีวิตแบบไหนก็ตาม
Love
Love can never more grow old
Locks may lose their brown
And gold cheeks may fade
And hollow grow
Never winters frost and ohill
Summers warmth is in them
Still
Whose loves.believes the lmposslble
รักเธอตลอดไป
กระต่ายใต้เงาจันทร์
8 กุมภาพันธ์ 2552 10:13 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
คิดดว่าใครหลายคน คงมีตุ๊กตาตัวโปรด เหมือนกัน โดยเฉพาะ ผู้หญิง
ตัวเองเป็นอีกคนหนึ่ง ที่ชอบและติดตุ๊กตามาก ตั้งแต่เด็ก จนโต ไม่มีติดตัว
ไม่ได้เลย ยิ่งก่อนนอน ยิ่งห่างกายไม่ได้ ต้องนอนกอดทุกคืนจนกระทั้งบัดนี้
ไม่งั้นนอนไม่หลับค่ะ เช้า ไปทำงานต้องหอมแก้มกันก่อน เย็นกลับบ้านต้อง
ทักทายกันก่อน และคิดวันแห่งความรัก ตุ๊กตาคงเป็นสินค้าขายดี อีกประเภท
หนึ่งที่ส่งมอบให้ ที่มีความสุขทั้งผู้รับและผู้ให้
ใครมีตุ๊กตาตัวโปรดขอให้ยกมือขึ้น
หน้าส่วนตัว
1449
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
