21 พฤศจิกายน 2549 20:54 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ส่วนมาก ในกระบวนความคิดผู้ชาย มักเป็นเส้นตรง ขณะที่ผู้หญิงมักใช้คำเปรียบเทียบเพื่อให้เกิดความสัมพันธ์ เรียบง่ายในการทำงาน ขบวนความคิดของผู้หญิงคงคล้ายกับรางรถไฟ ใต้ดิน ที่เชื่อมต่อกันไปเรื่อยๆ
เวลาสั่งงาน ผู้ชายมักจะใช้คำสั่ง ที่แข็งกร้าวตรงประเด็น ซึ่งต่างกับผู้หญิงโดยสิ้นเชิง เพราะผู้หญิงมักจะใช้ประโยค ที่อ่อนหวาน โน้มน้าวจิตใจ คำขึ้นต้นของผู้หญิง มักจะขึ้นต้นด้วยคำว่า รบกวนเสมอ เช่น รบกวนช่วยหา ข้อมูลให้หน่อยน่ะค่ะ ผู้ชายสามรถ ทำงาน กับคนที่ไม่ชอบได้ เขาสามรถ แยกเรื่องต่างๆออกเป็นส่วนๆ ไม่เอาเรื่องส่วนตัว มาปะปน ส่วนผู้หญิงบางครั้งมักจะโยงเข้าหากันได้ ปัญญาที่เกิดขึ้น ผุ้ชายชอบที่จะ จัดการด้วยตัวเอง แต่ผู้หญิงมักชอบเล่า เพื่อขอความคิดเห็น ผู้ชายส่วนมาก ไม่ชอบถาม ถ้าถามคือรวบรวมข้อมูล เกี่ยวกับงาน จึงไม่ต้องสงสัยว่า ผู้หญิงทำไมชอบถาม เพราะเพื่อสานสัมพันธ์ ในเรื่องงาน แม้บางครั้งจะรู้แล้วก็ตาม
การใช้โทรศัพย์ผู้ชาย จะพูดสั้นๆเพราะต้องการที่จะพูด แต่ผู้หญิงจะใช้ถามโน้นถามนี่ ก่อนจะคุย ขณะที่ผู้ชาย ยกโทรศัพย์เพื่อ ถามเพียงว่า....งานเสร็จรึยัง ก็เท่านั้น
11 พฤศจิกายน 2549 18:01 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
แสงแดดสุดท้าย ที่ละเลียดขอบฟ้า แสงสีโศก จวนพลบค่ำ สายลมพัดค่อนข้างแรง ไอหนาว เริ่มมาเยือน
ฉันกลับมายืนตรงจุดเดิม ในสวนของพ่อ ศาลาเล็กๆที่มีริมธารไหลผ่าน
ต้องกอดอกตัวเอง ไว้หลวมๆเมื่อลมพัดปะทะถูกผิวกาย พระอาทิตย์ใกล้ลับทิวไม้ ความเหงา ก่อตัวเงียบเชียบ คลืบคลานเข้าสู่หัวใจ
เสื้อไหมพรมสีชมพูอมม่วง ไม่ช่วยบรรเทา ความหนาวเหน็บลงได้เลย เพราะสิ่งนี้ ฝังลึกอยู่ในใจ เสื้อที่แม่ถักให้ และมีพ่อช่วยถักเช่นกัน อะไรที่เกี่ยวกับตัวฉัน มักมีความผูกพันธ์ ของพ่อรวมอยู่ในนั้น
ใกล้ปีใหม่ คิดถึงพ่อเหลือเกิน ศาลากลางสวน บ้านริมน้ำ ที่ฉันเคยวิ่งเล่น ขี่คอพ่อ ยังคงอยู่ เขี้ยวกระแต ออกดอกแล้ว ฉันชอบมันมาก เพราะมันคล้าย กงจักร เล็กๆ สีขาว หอมอย่าบอกใคร ในความค่ำคืน ฉันเคยแอบพ่อจุดเทียน นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ทั้งๆที่กลัว ผีอย่างที่สุด เพราะฉันชอบที่นี่มากและมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมา
ในวัยเด็ก ฉันซุกซน อยากรู้อยากเห็น ตามประสา ฉันเห็นแมลงปอสีสวย
สีเหลืองสลับดำ เกาะนิ่ง อยู่บนใบเฟริ์น ข้าหลวง ชอบมาก เพราะมันตัวเล็กๆ น่ารัก และมันบินไม่ได้ไกล ฉันมั่งนั่งมอง และเล่นกับมันเสมอ
.....อาบน้ำน๊ะจ๊ะ....แมลงปอ...ฉันกระซิบ กระซาบ กลัวพ่อได้ยิน แล้วจุ่มมันลงในขันเงิน พาไปที่โต๊ะ เครื่องแป้ง .....ประแป้งนะจ๊ะจะได้สวยๆหอมๆ ...
ฉันเอาแป้ง ทาเจ้าแมลงปอคลุกเคล้าทั่วตัว แล้วพามันไปที่ต้นเฟริ์น ต้นเดิม เฝ้าดูจนกว่ามันบินจากไป
ฉันอยากเป็นอะไรหลายอย่าง อยากเป็นครู ก็เอาตุ๊กตา มาเป็นนักเรียน เจ้าซาหริ่ม นั่นคือนักเรียน หมีน้อยที่ติดตัวฉัน จนทุกวันนี้ บางที ก็สอน เจ้าข้าวปั้น นั่นก็แค่หมาที่ฉันเลี้ยง อยากเป็นหมอ ก็เอาเข็มฉีดยา ฉีดอึ่งอ่าง หงายท้องตายไปหลายตัว พ่อดู อยู่ห่างๆ ค่อยๆสอน และให้ฉันซึมซับ ความเมตตา ความกรุณา การอยู่ร่วมกัน แต่พ่อ เล่าเป็นนิทาน นิทานของพ่อ มักจะมีการเมือง แทรกปะปนมาทีละนิด ให้ฉันซึมซับและสนใจ
คำพูดของพ่อ ทุกสรรพสิ่ง รอบตัว มีชีวิต โลกรอให้หนูเรียนรู้ แต่ต้องเรียนรู้ อย่างถูกวิธี ไม่ทำร้ายหรือทำลายใคร โลกนี้มีทั้งด้านดีและเลว หนูต้องใช้สติ และความรอบคอบ และยอมรับ ถ้าถึงที่สุด หนูคิดว่าทำดีที่สุด ถูกต้องที่สุดแล้ว ทำอะไรไม่ได้ จงปล่อยวาง จำคำสอนพ่อไว้ให้ดี
คำเหล่านี้ กลับมาในสมอง วนเวียน ไม่เคยไปไหน ยามมีปัญหา เหนื่อยและล้า พ่อค่ะ...คิดถึงเหลือเกิน...ในความคิดถึงในความทรงจำ...เกี่ยวกับพ่อ...
มีน้ำตาแห่งความคิดถึงทุกครั้ง...แต่หนูมีความสุข...ที่ได้คิดถึง...และไม่เคยลืม..
พ่อคือ พระเอกในดวงใจตลอดกาล
7 พฤศจิกายน 2549 21:17 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ชีวิตคนเรามี เก่าและใหม่เคลื่อนไหวใน ชีวิต ไม่ขาดสาย เหมือนซื้อเสื้อผ้าใหม่ สักพักก็เป็นของเก่า ทำงานใหม่สักพัก ก็กลายเป็นงานเก่า มีแฟนใหม่สักพักก็กลายเป็น แฟนเก่า
นักการเมืองรุ่น ใหม่สักพัก ก็กลายเป็น รุ่นเก่า นักการเมืองน้ำดี สักพักก็กลายเป็นน้ำเน่า เคยเป็นคนกล่าวว่า นักการเมือง ชอบหา ผลประโยชน์แอบแฝง เล่นพรรคพวก นักการเมืองท้องถิ่น ไอ้พวกบ้านนอก โคลนในตม สรรค์สร้าง พูดกันการไป จุดมุ่งหมาย เพื่ออะไรกัน แฝงกายหรือซ่อนเร้น ไม่เปิดโลก ดูความเป็นจริง
วัฒนธรรมไทย ทางการเมือง เราก็รู้กันอยู่ ตราบใดที่โครงสร้าง การศึกษา คนยังไม่พัฒนา หลายอย่าง เปลี่ยนแปลงยากมาก ใช่ บางครั้ง การให้และการรับ คนรับใช่ว่าจะลงคะแนน ให้ถ้าไม่ชอบจริงๆ การเปลี่ยนอะไรสักอย่างยาก แต่ก็ดีกว่าไม่ ลงเมือกระทำ พูดต่อๆกันไป มีประโยชน์อะไรนอกจาก ปลูกฝังความคิด ให้เยาวชนรุ่นหลัง แต่นั่นแหละ ปลาหมอเน่าตัว ก็เน่าทั้งบ่อ
ในโลกปัจจุบัน คนหนุ่มสาว มาเป็นกำนัน ผู้ใหญ่บ้านทั้งนั้น เพื่ออยากเปลี่ยนแนวคิด พัฒนา ประเทศ จบปริญญาโทก็หลายคน จบต่างประเทศ ก็หลายท่าน หรือว่า คนต่างจังหวัด ยังไง ก็ ไอ้พวกบ้านนอก มาตราฐาน ตรงไหนเป็นตัวชี้วัด การเมือง แน่นอน มีทั้งด้านบวก และด้านลบ แต่คนที่คลุกคลี จริงจังถึงจะรู้
อย่าเอาความรู้สึก ส่วนตัวมาเป็นที่ตั้ง การทำงานของแต่ละคน แตกต่างกันไปอยู่ที่คน และการกระทำ บางทีก็ท้อ บางทีเหนื่อย ไม่ใช่กับงาน กับคำพูดคน
มีคนบอกว่า คำพูดคนเหมือน ดาบสองคม เห็นจะจริง
การเมืองท้องถิ่น มีเรื่อง ให้แก้ไขเรื่อยๆๆ ตอนนี้ ปัญหาเร่งด่วนคือ ปัญหาน้ำท่วม คนเป็นเป็น โรคซึมเศร้า ตาแดง ท้องร่วง รัฐบาลก็ช่วยเท่าที่ทำได้ ประชาชนก็ช่วย เท่าที่ช่วยได้
แต่พวกสิ้นคิดก็มี คนเรามีสองด้าน ดีเลว บางครั้งต้องปิดหูปิดตา เพราะมีปัจจัยหลายอย่างเป็นตัวแปร เราต้องยอม ก็เพื่อผลประโยชน์ของ ประชาชนเอง
การทำงาน เรา ทำถูกต้อง แต่บางทีไม่ถูกใจนาย เท่าที่เจอตอนนี้ คนน้ำท่วมจริงน่ะ ออกจากบ้านไม่ได้ เราต้องพายเรือไป หาถึงบ้าน สูบน้ำให้ เดี๊ยวส้วมเต็ม เดี๊ยวน้ำท่วมนา เดี๊ยวท่วมโรงเรียน แถมคนแก่ ไม่ยอมย้ายไปอยู่วัดรวมๆกันเราก็ต้องไป กันทุกวัน ปัญหาหลังน้ำท่วม ตามมาอีกระลอก
ถนนขาด คนเจ็บป่วย ไร่นาเสียหาย ดอกรัก เดี๊ยวนี้เค้าปลูกขายกันกิโลละ170บาท พอจะขายได้ น้ำท่วมตายหมด
กระต่ายเองเมื่อมาสวมบทบาทเป็นอาจารย์พิเศษในรั้วมหาวิทยาลัยก็ไม่เคยบอกใครว่าตัวเองเป็นกำนัน เลยได้ยินผู้ที่เรียกตัวเองว่านักวิชาการบางท่านพูดว่า ที่ประเทศไทยไม่เจริญก็เพราะนักการเมืองท้องถิ่นมีแต่โง่ ไอ้พวกบ้านนอก ไม่รู้เรื่อง กระต่ายเลยอยากฝากบอกเพียงว่า
แนวคิดทุกคน ทุกรัฐบาล ย่อมมีข้อดีอยู่ในนั้น ใช่ข้อเสียก็มี แต่เราเป็นคนของประชาชน กินเงินภาษี เราต้องปฏิบัติตาม และยอมรับ เพื่อร่วมกันพัฒนาประเทศ หลายคน ยังเข้าใจ ในรูปแบบการปกครอง เก่าๆบางคน คิดไกลเลย ใช่บารมีพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ฝากถามสักนิด เดี๊ยวนี้ คนไทย ไม่ใช่โง่ โดยเฉพาะ คนต่างจังหวัด ชาวบ้าน น่ะ บางทีรู้ดีกว่า เราเสียอีก
ในตัวตนในคำพูดที่คน เคยพูดว่า....แฝงกาย...หาผลประโยชน์...ถ้างานคุณไม่ดีหรือว่า...คุณไม่ทำงานอะไรเลย ....ประชาชน คงไม่เลือกคุณเข้ามาทำ...ต่อให้มีผลประโยชน์ ตอบแทนก็เถอะ คงไม่เลือกคุณ ไว้เถิดทูนบูชา หรือกราบไหว้ กระบวนการทาง ความคิด ถ้าคุณรู้จักให้เกียริติ คนอื่น ไม่ว่าชนชั้นไหน คุณ ก็จะได้สิ่งนั้น ตอบแทน มาเช่นกัน
2 พฤศจิกายน 2549 20:30 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เรามักมองเห็นสิ่งนั้นไม่ชัดเจน
>เหมือนเสียงของ หัวใจ . . .
>ที่ไหวเต้นอยู่ในร่างกายเรา. . .
>ยังเป็นเรื่องยาก ที่จะได้ยิน
>
>
>
>คนสองคนที่อยู่ด้วยกัน ตลอด . . .
>อาจจะทำให้เรามองไม่เห็นตัวตน
>ที่แท้จริงของกันและ กัน
>และก็มองไม่เห็น. . . หัวใจของตัวเอง ชัดเจน
>
>
>
>บางครั้ง . . . เมื่อเรารักใครสัก คน
>เราอาจไม่รู้เลยว่า . . .เรารักเขาแค่ไหน
>หรือ . . . เขามี ความหมายกับเรามากแค่ไหน
>
>
>
>จนเมื่อถึงเวลา ที่ ต้องห่างไกลกัน . . .
>ความคิดถึง . . . ก็จะเกิดขึ้น
> ให้เราสามารถค้นพบคำตอบ . . . เหล่านั้นได้
>รัก แค่ไหน . . . มีความหมายแค่ไหน . . .ความคิดถึงจะตอบ เอง
>
>
>
>ลองห่างกันดูบ้าง . . . แล้วจะ รู้ว่า . . .
>ความคิดถึงนั้น อ่อนหวาน สักแค่ ไหน . . .
27 ตุลาคม 2549 11:15 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
บางเวลา ใจฝั่งหนึ่ง จะเข้าใจตัวเองว่า จะต้องต่างมา ต่างไปกันตามลำพัง แต่หลายเวลาใจอีกฝั่งหนึ่ง กลับโหยหาคนพิเศษ ใครสักคน ที่จะเคียงข้างเรา ได้ทุกสถานการณ์ คนที่จะทำให้โลกโหดร้าย ได้อ่อนโยนขึ้น คนส่วนใหญ่ พบแล้ว แต่ก็ไม่ได้จริงดั่งหวัง เหมือนจะใช่ แต่สุดท้ายไม่ใช่ อะไรสักอย่าง ต้องมี อันทำให้ พรากจากกัน ไปได้เสมอ ที่จริงแล้วในโลกนี้คงไม่มีใครสักคน ที่มีจริง ล้วนฝันเก้อกันทั้งนั้น คนผิดหวัง ก็เป็นคนเหงามากมาย พร้อมที่จะทำอะไร ทดแทน หาใครสักคน เพื่อให้ได้พบ เราต่างหาใครสักคน กันมาตลอด คล้ายบทเพลง ที่กล่าว มีผิดหวัง มีสมหวัง ขณะเริ่มรัก เงื่อนไขไม่มากมาย เท่าที่รักไปแล้ว ธรรมชาติสร้างไว้ให้เป็นคู่ ก็จริง แต่ทว่า ถ้าสองสิ่ง ต่างที่มา ความรักคงไม่ยิ่งใหญ่ พอที่จะชนะมันได้
จึงมีคนเหงา เกิดขึ้นมากมาย ราวกับโลกนี้ไม่ต้องการ ให้ใครอยู่ คู่ใคร เหมือนธรรมชาติลวง แล้วสุดท้ายบอกว่า นี่ไม่ใช่
ใครจะมองเห็น ดวงตา โง่ๆที่โศกเศร้า หากไม่มีน้ำตา หัวใจ คนเหงา มักโง่เขลาเสมอ ในบางเวลาคนเหงา อยากเหลืออะไรก็ได้เพียงน้อยนิด แต่ขอแขน หลายๆข้าง เพื่อสมมุติ ว่าได้ถูกโอบกอด อย่างอบอุ่น
เราเหงา อีกหลายคน คงเหงา บางครั้งมันหายไป แต่หลายครั้งมันกลับเข้ามา ความเหงา ไม่เกี่ยวกับ อายุ เพศ หรือการศึกษา แต่มันขึ้นตรงจาก ตรงหัวใจ ถาม หาสาเหตุหรือ คงไม่มีกระมัง อาจจะมีบ้างเพราะคนหนึ่ง ไม่อยากอยู่กับ อีกคนหนึ่งแล้ว หรือไม่มีใครอยู่ด้วยสักคน หรือเพราะ คนสองคนอยู่ไปแกนๆ
บางครั้ง เราใช้การ ทำงานหนัก เที่ยวหนัก หาอะไรทำ เพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน เพื่อลืมใครสักคน ที่อาจไม่เคยมีอยู่จริง หรือค้นหาใครสักคน ที่อาจมีอยู่จริง อย่างเฝ้าคอยโดยลืมไปว่า ฟ้าเบื้องบน กำหนดชีวิต ลงมาแล้ว
บางเวลา ใจฝั่งหนึ่ง ก็เข้าใจว่า เราต่างมา แล้วก็ต่างไป แต่ใจฝั่งหนึ่งไม่ยอมรับความจริง การมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะใครสักคนนี่แหละ ทำให้คนใจแข็งหัวใจหล่น สู่พื้น แล้วแตกได้ง่าย
ถ้าหล่นแล้วไม่แตก---------- ไม่มี
หน้าส่วนตัว
1357
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
