ระยะทางมิอาจกั้นระยะใจ

กระต่ายใต้เงาจันทร์

กลอนเลี้ยงส่งศาลพิจิตรปีพ.ศ.2555

ร่ายลำนำกลอนหวานเริ่มขานขับ
มาเรียงร้อยถ้อยรับความหรรษา
เป็นบทกลอนซ่อนความหมายในที่มา
ผ่านจินตนาการม่านฟ้าจากหัวใจ

รูปร่างท้วมจิตใจดีอยู่เนื่องนิตย์
รักลูกน้องผูกมิตรชิดรักใคร่
มีเมตตารู้ไหมหนาว่านี่ใคร
ท่านวรรณาผู้ใหญ่ใจนักเลง

เด็กจุฬายิ้มแย้มและเคารพ
พอพานพบเป็นหนุ่มกระฉับกระเฉง
ผิวขาวใสใส่แว่นเป็นกันเอง
ท่านภาคภูมิทายถูกเผงยามมองมา

เป็นคนใต้ผิวคล้ำธรรมศาสตร์
รักครอบครัวเหลือขนาดยอดปรารถนา
ร้องเพลงเก่งแถมดูดีทุกเวลา
ท่านภาคภูมิกล่าวมามิใช่ใคร

หญิงจุฬาสดใสวัยน่ารัก
ท่านสฬมาภรณ์ที่รู้จักนั่นใช่ไหม
เป็นแม่ที่น่ารักมากน้ำใจ
ผมยาวคลุมไหล่ไฉไลตา

จำใจจากแยกย้ายด้วยหน้าที่
เพื่อความฝันที่มีปรารถนา
ห่างแต่กายใจรู้สึกทุกเวลา
ด้วยสายใยสื่อสายตาสายสัมพันธ์


ระยะทางห่างหายใช่ห่างเหิน
ความรู้สึกยังดำเนินใช่ไหมนั่น
ห่างเพียงกายแต่หัวใจเราผูกพันธ์
ระยะทางมิอาจกั้นระยะใจ

เขียนคำกลอนอ่อนหวานผ่านม่านฟ้า
ใส่รอยยิ้มส่งมาผ่านฟ้าใส
ใช้ท้องฟ้าแทนกระดาษจรดหมึกไป
ตั้งอนิษฐานเสียงใสขอพรดาว

ขอให้ทุกท่านสมหวังดั่งใจคิด
ขอทุกชีวิตบริสุทธิ์ดังสีขาว
มีความสุขสดใสเช่นเดือนดาว
พร้อมบอกกล่าวพบฝันวันที่ดี

ด้วยคำพรที่ขาวใสบริสุทธิ์
ที่พิสุทธิ์สดใสในราศี
ใช่ธรรมมะสรรสร้างคุณความดี
รักษาสิ่งที่มีอย่างงดงาม
                                                              ใช้หัวใจเขียน
                                                            กระต่ายใต้เงาจันทร์
                                                            มีนาคม   2555