ความทรงจำสุดท้ายที่ปลายฟ้า

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ความทรงจำสุดท้ายที่ปลายฟ้า

ระเรื่อเรืองส่องกระจ่างทางบนดอย
กระพริบพร้อยเม็ดฝนพร่างวางสดใส
ใบไม้พลิ้วราวระบำกังวานไพร
เสนาะในเทียบเคียงเสียงดนตรี

จำปีหอมมัดไว้แนบปลายผม
ส่งกลิ่นหอมชวนชมไปทุกที่
แสงแดดอ่อนทอระยับทาบนที
ธรรมชาติดีแต่ความคิดบิดสวนทาง

ละลิ่วล้อละลอยล่องลองความคิด
ความทรงจำที่ถูกปิดมาแผ้วถาง
ยิ่งอยากลืมยิ่งกลับจำทำทุกทาง
หัวใจบางเริ่มเจ็บปวดรวดร้าวใจ

ใช้ธรรมชาติรักษาไว้ที่ปลายฟ้า
มองทุกอย่างธรรมดาพบว่าใช่
ทุกสิ่งอย่างผ่านมาแล้วผ่านไป
ชีวิตสร้างวางไว้ในกมล       (กระต่ายใต้เงาจันทร์    เขียน)

มีวันจรวันจากพบพรากจบ
เริ่มต้นครบวัฎจักรสลักผล
ในห้องห้องแห่งชีวิตคิดเวียนวน
ก็ร่วงหล่นลับฟ้าอันรามเรือง


เปรียบกับรักดำรงซึ่งวงรอบ
เคยเก็บกอบสุขอยู่อย่างฟูเฟื่อง
เมื่อสูงสุดโรยลับอับประเทือง
ก็สบเบื้อง กำสรวล รัญจวนใจ

แลเพียงสุขจาก"รัก"คงหนักรั้ง
ให้แลเห็น อนิจจัง ระรินไหล
จาก พบ จบ เริ่ม เสริม ทรุด นัย
คือ แก่นแท้ ธรรมอำไพ ในชีวิตฯ

คือแก่นแท้ ทุกสมัย ในชีวิต !!  (อรุณสุข   เขียน)

จึงมอบฝากความทรงจำไว้...ที่ปลายฟ้า...
ทุกเรื่องราวผ่านมาอย่ายึดติด
รู้ให้เท่าคิดให้ทันในความคิด
ใช้สติพินิจ-พิจารณา

นี่คือสัจจธรรมบทหนึ่งแห่งชีวิต
ในดวงจิตแฝงความหมายให้ค้นหา
จากสูงสุดสู่สามัญแห่งมรรคา
วิปัสสนากรรมฐานจึงพานพบ    (กระต่ายใต้เงาจันทร์  เขียน)

ปล.ชอบกลอนที่พี่อรุณสุขตอบไว้  ในบทกลอน เพลงผีเสื้อ  มากๆๆคะ  เลยขออนุญาตตรงนี้แก้บางประโยคและเอามาเขียนต่อ แล้วกันนะคะ)