30 พฤษภาคม 2554 09:14 น.

ใจเจ้าเอย

จันทร์เจ้าเอ๋ยจันทร์นวลกระจ่างฟ้า
เหมือนมนตราพราวแสงกระจ่างใส
ความคิดถึงจึงเดินทางตามแสงไป
จันทร์ในใจมีใครเคียงหรือเพียงเงา

เมฆเคลื่อนคล้อยลมขานรับกับกิ่งสน
หวิวไหวจนก้องกังวานผ่านความเหงา
กลิ่นจำปีที่ปลายผมหอมบางเบา
ในวันเหงาเงียบสงบอย่างเดียวดาย

หริ่งเรไรแว่วกังวานหวานอ่อนนุ่ม
เยือกเย็นทุ้มแว่วเสียงสำเนียงสาย
หยดน้ำค้างพรมพร่างทอประกาย
บนดอกไม้ไหวชูช่ออ้อล้อลม

ระริกไหวกระไรหนอใต้คืนค่ำ
ความคิดถึงยิ่งลึกล้ำเกินใจข่ม
ยิ้มหน้าชื่นหน่วยน้ำตาพร่าเกลื่อนพรม
ใจตรอมตรมช่างอ่อนล้าน้ำตาพรู

ฝืนใจคิดแม้อยากถามในความห่วง
ใจทั้งดวงแตกสลายให้อดสู
น้ำตาพรมปนน้ำค้างไหลพร่างพรู
ใครเล่าเอยจะรับรู้ว่าเดียวดาย

กี่วันล่วงกี่คืนลับกับอ้างว้าง
ปนรอยทางซึมแทรกแยกไม่หาย
ใจร้าวรอนปวดแปลบแทบมลาย
เวิ้งว้างเปล่าข้างกายไร้ใครเคียง

2049

love

comment

3 เมษายน 2554 19:58 น.

ความเหน็บหนาวที่อบอุ่น

กระต่ายใต้เงาจันทร์

มองแสงจันทร์ดึกดื่นใต้คืนค่ำ
ความคิดถึงช่างลึกล้ำเสน่หา
เหมือนตกบ่วงห้วงเหวแห่งจันทรา
เพราะรู้ว่าหัวใจมาพบกัน

กลางแสงจันทร์นวลสกาวพราวผุดผ่อง
ทุกห้วงห้องแห่งหัวใจใช่ไหมนั่น
ความคิดถึงจึงเดินทางกลางแสงจันทร์
เราพบกันใต้แสงจันทร์และแสงดาว

ค่ำคืนนี้ที่เธออยู่ตรงนั้น
อย่าไหวหวั่นแม้หนทางแสนเหน็บหนาว
มีพายุลมฝนร่วงหล่นพราว
แม้เจ็บปวดรวดร้าวและเหงาใจ

ฉันยังคงมั่นคงอยู่ตรงนี้
จากหัวใจบริสุทธิ์ที่มีมาปลอบให้
แม้แค่เพียงหนึ่งเสียงหวังกำลังใจ
ยังคงมีความห่วงใยส่งให้กัน

ใต้ค่ำคืนดึกดื่นน้ำค้างพรม
วานสายลมเป็นผ้าห่มมอบปลอบขวัญ
ใช้แสงเดือนแทนอ้อมกอดใต้แสงจันทร์
แม้หวาดหวั่นวางลง..ที่ตรงใจ

2244

love

comment

31 มีนาคม 2554 08:52 น.

กลอนเลี้ยงส่งศาลพิจิตร

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ฝากรอยยิ้มจากหัวใจอิ่มไออุ่น
มอบบทกลอนหวานละมุ่นกรุ่นความหวาน
ผ่านค่ำคืนเรียงร้อยเป็นตำนาน
มอบมิตรภาพขับขานผ่านราตรี

มองดวงหน้าหวานรัญจวนชวนให้คิด
ท่านสมศักดิ์ยิ้มเป็นมิตรใช่ไหมนี่
ผิวขาวรูปร่างท้วมหล่อพอดี
ความจำดียิ้มสดใสสะดุดตา

ถ้าผองเพื่อนลืมอะไรอย่าหวั่นหวาด
ท่านสมศักดิ์แสนฉลาดลองถามหา
มีปัญหาแก้ฉับไวสบายอุรา
ชั่วพริบตางานสำเร็จสมดังใจ

แล้ววนเวียนเปลี่ยนผ่านมาพานพบ
มาบรรจบพบเห็นเป็นไฉน
สาวหลายคนใจสั่นเอ๊ะ...นั่นใคร...
ท่านไพฑูรย์ชวนฝันใฝ่ติดตรึงตรา

ทำงานเร็วเคลียร์งานไวเอาใจเก่ง
ยามพิศเพ่งใบหน้าชวนฝันหา
แถมใจดีมีน้ำใจใฝ่เมตตา
มองใบหน้ายิ่งใจสั่นหวั่นหัวใจ

มีน้ำใจเอื้อเฟื้อคนรอบข้าง
สาวเล็ก-สาวใหญ่อยากได้บ้างรู้บ้างไหม
มองใบหน้าชวนฝันรัญจวนใจ
ทุกวันไปคงมีใครแอบเหล่มอง

แล้วมาถึงท่านทวีวุฒิคนจริงใจ
แอบเหล่มองไปอย่างจดจ้อง
เที่ยวทัชมาฮาลภาพมันฟ้อง
ตำนานรักกึกก้องเรื่องความรัก

เรื่องท่องเที่ยวคงเป็นสองไม่รองใคร
เรื่องทำงานขยันฉับไวอย่างรู้หลัก
เป็นกันเองกับเพื่อนพ้องได้พิงพัก
เพราะยึดหลักความจริงใจไวเรื่องงาน

เผลอปล่อยใจไม่ระวังลืมยั้งคิด
อยากยั่วเหย้าหยอกนิดอย่ามองผ่าน
ทัชมาฮาลเรื่องรักเป็นตำนาน
พุทธคยาเรื่องลือขานด้านธรรมะ

แล้วมาถึงท่านสมควรสาวคนเดียว
เลยแต่งกลอนลดเลี้ยวมาพบปะ
ทำงานเร็วรอบคอบคือท่านน่ะ
ยิ้มสดใสฉายแววตามีไมตรี

เป็นสาวที่มากความสามารถ
เฉลียวฉลาดรอบคอบในหน้าที่
ยิ้มแย้มแจ่มใสแถมใจดี
บุคลิกดีสมวัยสะดุดตา

จิตก็ไหวใจก็หวั่นไม่ทันคิด
เห็นภาพท่านน้อยนิดท่องเที่ยวป่า
มีความสุขท่ามกลางไพรพนา
เรียบง่าย-งามตา-ท่ามฟ้างาม
บทกลอน...รอยจางความทรงจำ
เพื่อถึงเวลาหมุนเวียนแปรเปลี่ยนผัน
จำจรจากไกลกันวันแสนหวาน
เหลือภาพความทรงจำเป็นตำนาน
แต่สายใยความผูกพันยังมั่นคง

ด้วยภาระการงานด้วยหน้าที่
ตามบทบาทวิถีที่ประสงค์
ในขอบเขตเรื่องงานเจตจำนง
ที่ต้องคงด้วยหน้าที่จากส่วนลึก

การเดินทางห่างเหินใช่ห่างหาย
อยู่ผลัดถิ่นเพียงกายใช่รู้สึก
ความเปลี่ยนแปลงโยกย้ายคล้ายคิดนึก
ความรู้สึกความทรงจำยังทำงาน

อยู่ห่างกันแค่เพียงกายใช่ไหมนั่น
ความผูกพันมิลืมเลือนเยือนหนีห่าง
แม้ขอบฟ้าขีดกั้นระยะทาง
มิตรภาพมิอาจขวางระยะใจ
น้อมอัญเชิญคุณพระรัตนตรัยพิใสสุทธิ์
เปรียบประดุจดวงแก้ววับแววใส
ขอทุกท่านก้าวหน้าพบสิ่งดีตลอดไป
สุขสดใสในหน้าที่และการงาน

กระต่ายใต้เงาจันทร์
24 มีนาคม2554

5017

love

comment

10 มีนาคม 2554 00:39 น.