23 ตุลาคม 2554 16:29 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
อ่อนไหวในอ่อนหวาน
สายธารละเรื่อล่อง
เสียงลมเป็นทำนอง
เรียงร้อยร้องทำนองสรภัญญะ
ในพบย่อมมีพราก
เกิดดับจากสัมผัสอาตยนะ
รู้แค่รู้เห็นแค่เห็นเป็นสรณะ
ใช้ผัสสะดูรู้แล้ววาง
ในโลกวุ่นย่อมมีเงียบ
ในราบเรียบย่อมมีอุปสรรคบ้าง
ในอับจนย่อมมีหนทาง
เพราะโลกกว้างย่อมมีดีและเลว
3 ตุลาคม 2554 23:30 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
-: ในฝัน :-
-:ภาพห้วงแห่งความทรงจำคอยย้ำติด :-
แม้ในฝันหลับสนิทยังแอบเพ้อ
นั่นคือใครใครกันเล่าเฝ้าพบเจอ
หลงละเมอหรือเพ้อไปเอ๊ะ...ใครกัน?
-: ความรู้สึกพันคลับคล้ายได้ใกล้ชิด:-
มาจุมพิตนวลแก้มแต้มแต่งฝัน
มอบอ้อมกอดอันอบอุ่นมากำนัล
ผ่านความฝันรู้รับประทับตรึง
-: ลืมตาตื่นนึกย้อนความรู้สึก :-
ความทรงยังล้ำลึกจนคิดถึง
ทุกยามคืนตื่นหลับยังตราตรึง
ใครคนหนึ่งคือชายใดที่หมายมอง
-: พรหมลิขิตขีดไว้แค่ในคิด:-
ส่งแววตามาหวานนิด-นิดมาจดจ้อง
แล้วนั่นใครชายใดหมายเคียงครอง
ใจร่ำร้อง...ในความฝัน...นั่นคือใคร
28 กันยายน 2554 22:21 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
-: :-
-: ข้ามฝั่งฝันบนดอยที่แสนไกล :-
หนึ่งห้วงห้องแห่งหัวใจที่ปรารถนา
มองเห็นไหมมีดวงใจอยู่ปลายฟ้า
รอ..วันเวลา...ใครครองคู่มาอยู่เคียง
-: แม้วันเดือนเคลื่อนคล้อยเลยล่วงลับ :-
แม้โลกถึงกาลแตกดับได้ยินเสียง
ขอหนึ่งคำ...ว่าคิดถึง...ก็พอเพียง
กระซิบเสียงบอกผ่านกาลเวลา
-: จากใจสู่สายใยความคิดถึง:-
สู่ความรู้สึกหวานซึ้งโปรดรักษา
แม้ด้อยค่าแต่ล้นหลากมากราคา
คือคำว่า...ความคิดถึง...สู่บึ้งใจ...
-: และวันใด ที่คิดถึง จากหนึ่งฟ้า :-
เรียงร้อยมามอบให้เธอเสมอใกล้
หากวันนี้ร้อนหนาวร้าวเพียงใด
ที่ตรงนี้มีความห่วงใยมอบให้เธอ
ผ่านอ้อมกอดแห่งขุนเขาในเงารัก
โปรดตระหนักว่าคิดถึงอยู่เสมอ
แม้มิเคยมาบรรจบและพบเจอ
มาออดอ้อนพร่ำเพ้อ..ขอเธอฟัง....
6 กันยายน 2554 09:29 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ห้วงหลับใหลราตรีที่ยาวนาน
สายลมหนาวพัดผ่านสะท้านหนอ
กลิ่นน้ำค้างพรมพร่างแสงจันทร์คลอ
โอ้ละหนอหัวใจไยดายเดียว
อยากจะพักหัวใจให้คลายโศก
วิปโยคในราตรีที่เปล่าเปลี่ยว
แต่ไฉนใจหนอท้อจริงเชียว
ชะแง้เหลียวชะเง้อหาไม่มีใคร
น้าค้างพรมกลางลมหนาวเฝ้าอ้างว้าง
ทุกก้าวอย่างสับสนจนหวั่นไหว
เคยเข้มแข็งกับย่อมแพ้ทุกสิ่งไป
มีชีวิตเหลือลมหายใจไปวันวัน
ผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิต
แต่ยึดติดทุกข์ทนจนหวาดหวั่น
ไร้เรี่ยวแรงกำลังใจเหตุใดกัน
อยากละวางความฝันสู่พื้นดิน
หวังธรรมชาติช่วยชะ-ชำระล้าง
มวลดวงไม้ข้างทางจรุงกลิ่น
ให้ท้องฟ้าโอบกอดกลิ่นอายดิน
รักษาสิ้นเรื่องเศร้าที่ร้าวใจ
แต่ร่างกายใยพ่ายแพ้เป็นแผลยับ
ปวดหัวใจคณานับรอยแผลใหญ่
คงถึงวันใกล้สิ้นบินแสนไกล
เหลือเพียงร่างวางไว้...เชิงตะกอน....
2 กันยายน 2554 13:23 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
คิดถึงคุณจากหัวใจที่อ้างว้าง
ความรักคงจืดจางไม่ห่วงหา
คิดถึงวันเคยพรอดพร่ำพรรณนา
ว่าเป็นยอดกัลยาของหัวใจ
ถึงอยู่ไกลแสนไกลจากปลายฟ้า
ข้ามภูเขาทะเลฟันฝ่ามากแค่ไหน
มีเพียงนวลน้องมิมองใคร
ฝากวจีให้ไว้จดจำคำสัญญา
ความทรงจำของใครหล่นหายตามรายทาง
ทอดทิ้งคนรอเคียงข้างอย่างเหว่หว้า
เจ็บกับความทรงจำซ้ำซากฉากน้ำตา
ทุกข์ท้อทรมาจนเกินทน
บนร่องรอยแผลร้าวที่ยาวลึก
เป็นเศษซากตกผลึกจนปี้ป่น
หลับทั้งน้ำตาความทรงจำที่ทุกข์ทน
กลั้นสะอื้นฝืนจนแทบขาดใจ
หยดน้ำตาทุกหยดหมดความคุณค่า
วอนเวลารักษาพิษสักนิดไหม
ทุกห้องห้วงอ่อนล้าไม่เหลือใคร
เหลือเพียงลมหายใจไร้วิญญา
หน้าส่วนตัว
1204
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
