...เจ้าชายนิทรา...

กระต่ายป่า

ผมเห็นเธอคนนั้น กำลังเดินผ่านประตูออกไป..

ไปยังที่ตรวจเช็คเอกสาร

ใช่.. เธอกำลังจะไปอเมริกา เธอเคยบอกผม



"แล้วจะโทรมานะ"

ผมปฏิเสธ

"ทำไมล่ะ ไม่เชื่อเหรอ"

แน่นอน.. นั่นเป็นสิ่งที่ผมอยากจะเชื่อมากที่สุด.. ถ้ามันเป็นความจริง

แต่ความจริงก็คือ

เธอไม่เคยทำสิ่งที่เธอพูดได้แม้เพียงอย่างเดียว.. แม้เธอจะให้คำมั่นสัญญาไว้ขนาดไหนก็ตาม

"เอาน่า เราพอมีเงิน แล้วจะโทรมานะ"

เธอตัดบท พร้อมกับวางสาย



แต่วันนี้ วันที่เธอบอกว่าเธอจะไป

ผมตั้งใจเต็มที่ที่จะมาส่ง พร้อมของขวัญชิ้นเล็ก ๆ ที่เตรียมไว้ให้เธอ

แต่ในตอนนั้น.. เธอไม่เคยมองกลับมาทางผม

ทั้ง ๆ ที่ผมตะโกนเรียกชื่อเธอ

แน่นอน เธอกำลังยุ่งอยู่กับการกรอกเอกสาร และคงกำลังไม่ว่าง

ผมมองแผ่นหลังของเธอ รอบแล้วรอบเล่า

แต่ระยะห่างระหว่างที่กั้นเหล็กบาง ๆ.. กลับดูห่างไกล เหมือนสุดขอบฟ้า

ผมหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ เมื่อนึกถึงเพลงเพลงหนึ่ง

"ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่กลับดูแสนไกล"

ช่างตรงกับเหตุการณ์ตอนนี้เสียนี่กระไร

แล้วผมก็เดินจากมา โดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย

ใครจะอยากให้คนอื่นเห็นน้ำตาล่ะ จริงไหม?




เราเผชิญหน้ากัน ที่ประตูประตูหนึ่ง เธอกำลังเดินออกมา และผมกำลังเดินเข้าไป

ผมหันหลังกลับมา ก้มหน้า พร้อม ๆ กับที่เธอกระโจนออกมาจับข้อมือผมเอาไว้

"ทำไมไม่โทรมา!" เธอตะเบ็งเสียงพร้อม ๆ กับเสียงสะอื้นของเธอ

เธอกอดผม ผมอ้าแขนทั้งสองข้างออก เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร

"กอดเราหน่อยสิ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

แล้วผมก็กอดเธอ..

ภาพทุกภาพ เสียงทุกเสียง ช่างเหมือนจริง

แต่.. ใช่แล้ว

มันคือความฝัน

ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา นึกทบทวน

ใช่.. อีกหนึ่งเดือนเธอถึงจะกลับมา

และเมื่อเธอกลับมา สิ่งที่เหล่านั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้น

แต่ความฝัน.. ช่างสวยงานเสียนี่กระไร



หลับนานๆ เจ้าชายนิทรา 
สมมติเอาเองว่าเรายังรักกัน
หยุดเวลาเอาไว้ชั่วนิรันดร์
อย่าให้ชั้น ได้ตื่นเลย