24 กุมภาพันธ์ 2547 21:50 น.

...บ๊อบบี้เพื่อนรัก...

ฉันมีสุนัขตัวหนึ่งชื่อบ๊อบบี้ บ๊อบบี้เป็นสุนัขแสนรู้ และฉลาด ฉันชอบเล่นกับมันอยู่บ่อย ๆๆๆ ฉันชอบเล่นซ่อนแอบกับมัน
โดยที่ฉันเป็นคนแอบ บ๊อบบี้จะเป็น.....หา......
พอมันเข้ามาหาฉัน.........ฉันก็จะกระโดดเข้าไปหลอกมันทุกที ....มันก็ชอบวิ่งหนีฉัน
แล้วฉันก็ไปแอบมันอีก มันก็จะคอยตามหาแต่ฉัน.........
เวลาเดินไปไหน บ๊อบบี้จะเดินนำหน้าตลอด...........
บางทีฉันชอบแกล้งมัน ฉันวิ่งกลับบ้าน.........ให้มันเดินไปข้างหน้า.........มันหันหลังกลับมาไม่เจอฉัน......มันก็วิ่งตามหาฉัน เวลาฉันจะเดินไปไหนต้องคอยแอบเจ้าบ๊อบบี้.......เพราะบ๊อบบี้เป็นสุนัขนักเลงมา........ไปทางไหนมันจะเจอรุมทุกที............มันไม่มีพรรคพวกใด มีแต่ฉันที่คอยเชียร์มันอยู่ห่างๆๆ
มันกลับเลือดท่วมตัวตลอดเลย............แต่แปลกจิงที่มันไม่ยอมเข็ด.......
ตกกลางคืนฉันก็เล่นชักกะเย้อกับมัน............อาวุธคู่ตัวก็คือผ้าผืนหนึ่ง............มันดึงฉันก็ดึงผ้าต่างคนต่างตัวแย่งกัน........เวลาฉันยกผ้าขึ้นมันก็จะกระโดด...........ไปคาบผ้า..แล้ววิ่งไปใต้ท้องรถทุกที..................
เวลาที่ฉันกลับบ้านมันก็คอยต้อนรับ..............ด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงตลอดเวลา...............

อยู่มาวันหนึ่ง.........เจ้าบ๊อบบี้ได้ไปเจอสาวสวยเข้าแล้ว ........ข้าวที่บ้านก็ไม่ยอมกิน..............มันเริ่มห่างจากตัวฉัน...............ในวันที่ 7 กฎกราคม 2546
มีคนวางยาเบื่อหมา............บ๊อบบี้กินยาเบื่อ.......พร้อมกับสาวน้อยของมัน...........
หลังจากที่เลิกเรียน...........ฉันกลับจากบ้านเห็นมันนอนตายรอฉันอยู่ตรงทางจะเข้าบ้าน............ฉันทิ้งกระเป๋าทันที............พร้อมกับเข้าไปกอดมัน.........

มันไม่มีอีกแล้ว............เพื่อนที่เข้าใจเรา เพื่อนที่อยู่ข้างฉันเสมอ.........
ฉันได้แต่ภาวนา...........ขอให้เรื่องนี้ไม่เป็นความจริง.............แต่ก็หนีไม่พ้นความจริง

เห็นหมาสีขาวที่ไหนน้ำตาจะไหล