30 กันยายน 2549 23:01 น.
กรวิกสีม่วง
เลือดไหลผิวพร่องเป็นร่องลึก
รู้สึกเจ็บช้ำแต่ฉ่ำจิต
นี่แหละตำราว่าชีวิต
ถูกผิดรู้จักประจักษ์ใจ
แผลหายใช่คลายที่เจ็บช้ำ
ทนกล้ำทนกลืนฝืนเริ่มใหม่
อย่างน้อยก็รู้อยู่อย่างไร
แผลเริ่มเป็นไตเพราะมันโต
จะพลาดมิพลาดประมาทสูญ
ประสบการณ์เพิ่มพูนไม่ผันโผ
ถึงไร้ปริญญาทั้งเอกโท
สัญลักษณ์จักโชว์ว่ามีชัย
30 กันยายน 2549 22:59 น.
กรวิกสีม่วง
สองตารอคอยอย่างหงอยเหงา คืนหม่นฟ้าเศร้าใครเข้าถึง
ยืนอยู่หน้าห้องน้ำพร่ำรำพึง สักวันหนึ่ง-กูจะไม่ทำ
ชายหนึ่งยืนนิ่งหน้าโถฉี่ แววตาล้นปรี่เปื้อนรอยขำ
เลิกงานร้องเล่นเต้นรำ เช้าค่ำหมดไปไม่กังวล
มือหนึ่งกำลังจะจับ อีกมือคว้าหมับ-สับสน
ใจหนึ่งอึดอัดพิกล ใจหนึ่งหวังผลเพียงเศษสตางค์
เฮ้ย ไอ้น้อง ไม่ต้องบีบหรอก กูเยี่ยวไม่ออก เดี๋ยวเมาค้าง
พี่ครับ ผมอยากช่วยบ้าง (ข้ออ้างของพี่ไม่ดีพอ)
(พี่ครับ รีบเยี่ยวเถอะพี่ ใจผมร้อนจี๋แล้วหนอ
. .
อยากเยี่ยวก็เยี่ยวซะให้พอ กูจะรอจนกว่ามึงจะควัก)
สองชายยืนชิด หน้าโถฉี่ โถนี้เป็นเหมือนแหล่งหลัก
โถนี้ยังเป็นที่พำนัก เป็นที่คอยพิทักษ์รักษาท้อง
พ่อจ๋านมกล่องของหนูหมด ลูกจ๋าลูกต้องอดเพื่อให้น้อง
แม่โว้ย ซื้อบุหรี่ให้ซักซอง (สักวันกูจะต้องไม่ต้องทำ)
.................................................................
สายตารอคอยอย่างหงอยเหงา ...............................................
.............................................. ...............................................
30 กันยายน 2549 22:54 น.
กรวิกสีม่วง
นี่หรือ คือภพชาติที่ปรารถนา
นี่หรือ คือเวทนาที่เจ้าอยากได้
นี่หรือ คือสังสาร กัปกาลต่อไป
หากว่าเจ้าแน่ใจ ก็ได้จริง
จะตักตวงน้ำตาที่ลาหลั่ง
คงพรูพรั่ง เมื่อเทียบชลา เกินกว่ายิ่ง
นับรอยโศกว่ากี่เศร้าที่เฝ้าประวิง
ใช้โศกใดในสรรพสิ่ง มาเทียบไม่พอ
จักถูกลวงให้หลงระเริงบันเทิงชั่วครู่
กว่ารับรู้และเตรียมถอยก็ร่อยหรอ
ต้องฝ่าฝืน-ขื่น ขัดเข็ญ เช่นลอยคอ
ดีไม่ดียังมีต่อขอเดินตาม
แม้นว่าเจ้าปรารถนาที่ว่าทั้งหมด
จะขอกลั้นเก็บกดเพราะหมดคำถาม
คงได้แค่ ชำเลืองดูดังอยู่ยาม
ทะเลกาม กว้างเกินเจ้า จะเข้าใจ
เวียนแหวกว่าย เถิดคนดี นะที่รัก
กว่าจะพบวิสุทธิมรรค ก็สักอสงไขย
ถ้าไม่รู้จักเบื่อเพราะเหลือเยื่อใย
ก็จงอยู่ต่อไปเพราะใจเลือกเอง
ทีนี้-แหละหนา ก็อย่ามาบ่น
ว่าเจอแต่ทุกข์ทน คนข่มเหง
เพราะว่าเจ้าเกลือกกลั้วไม่กลัวเกรง
จงบรรเลงในเพลงวิบาก ตรากทุกข์เทอญ
30 กันยายน 2549 22:51 น.
กรวิกสีม่วง
มิปรารถนาจะให้ใครมารัก
เพราะรู้จักความเหงาที่เศร้าโหย
อนึ่งรักต้องร้างมารางโรย
จะโอดโอยก็หาใช่ใครเห็นกัน
ถึงจะเหงาก็จะเหงาแบบเปล่าเปลี่ยว
จะเหงาอยู่คนเดียวก็ตัวฉัน
ไม่ขอร้องให้รักปักสัมพันธ์
ถามเธอนั้นเคยรักไหมคงไม่มี
รู้ทั้งรู้ว่าความรักมันยากรั้ง
รู้กระทั่งเสียน้ำตาใช่ล่าหนี
รู้ว่าเจ็บก็ไม่จำทำไงดี
ช่วยบอกทีไยจึงภักดิ์เฝ้ารักเธอ
หน้าส่วนตัว
1010
