23 พฤศจิกายน 2549 00:07 น.
กรวิกสีม่วง
ยิ่งกว่าความเจ็บที่เคยเจ็บ
เหมือนเหน็บมานาบทาบรู้สึก
เอามีดกรีดลงบ่งลึก
ยังไม่สะอึกเท่ารอยรัก
สายตาเย็นชากว่าน้ำแข็ง
ใจโรยอ่อนแรงไม่มีหลัก
รู้สึกระทมขื่นขมนัก
เคยภักดิ์รักแน่แต่ไม่นาน
รู้แล้วครั้งนี้ก็เหมือนเก่า
รักที่เคยเฝ้าวันอวสาน
ก็ยังสืบเนื่องนิรันดร์กาล
วันผ่านเวียนผันไม่ผันแปร
นี่..มันเจ็บที่ตรงนี้
ตรงที่หัวใจไร้รอยแผล
แต่ความรู้สึกแสนอ่อนแอ
ถ้าจะว่าท้อแท้ยังทานทน
ไม่ไหวแล้วหละที่รัก
มันหนักเหลือแสนแค่นข้น
เป็นฉัน..คนนี้..ก็คน
มันเจ็บจนไม่รู้จักกับความเจ็บ
22 พฤศจิกายน 2549 16:24 น.
กรวิกสีม่วง
หนีห่างทางทุกข์หมดทุกข์โศก
ปฏิเสธโลกที่ร้อนรุ่ม
ยังมีไฟรักที่เริงรุม
ราคสุมโลกซ้อนอยู่ภายใน
ยังหวังไปนิพพานในชาตินี้
โลกีย์ก็ยังตัดไม่ได้
นั่งสมาธิกำหนดสะกดใจ
วิญญาณซ่านไสวเริงรมย์
อยากทุกข์เพื่อรู้จักทุกข์
มีสุขก็ไม่เหมาะสม
ปลดปลงลงจิตไม่ติดระทม
สุขบ่มก็สะบัดตัดสักกาย(ยะ)
ไม่ยินดีไม่ยินร้ายในวัฏฏะ
สัมผัสแล้วก็สละละโดยง่าย
รู้ทุกข์รู้สุขทุกใกล้กราย
รู้ตายเป็นอมตะยังพระนิพพาน
21 พฤศจิกายน 2549 10:52 น.
กรวิกสีม่วง
อยากจะหยุดหัวใจไว้ตรงนี้
ตรงห้วงที่ใจหวงและห่วงหา
ตรงใจเธอและฉันที่ผันมา
ตรงเวลาของเราเข้าเรียงกัน
จะสร้างตำนานรักที่ศักดิ์สิทธิ์
จะเนรมิตรักแท้มิแปรผัน
จะทอรักถักสานชั่วกาลนิรันดร์
จะคงมั่นในชีวิตไม่คิดคลาย
แม้กายนี้จะสลายกลายเป็นเถ้า
จะขอเอาธุลีร่างที่จางหาย
หอบไอรักให้ฟุ้งจรุงขจาย
จะมิวาย ณ เวิ้งรัก ตระหนักนาน
ขอแค่เพียงเธอนั้นผันใจนี้
เป็นใจที่มั่นคงยืนยงสถาน
ให้สัญญาว่ารักมั่นจนวันสิ้นปราณ
ฉันก็จักสืบสมานชั่วกาลอนันต์
ถึงเราจะพรากกันแม้วันไหน
จงรู้ไว้ครั้งหนึ่งเคยคิดถึงฉัน
และสองเราครั้งหนึ่งมีกันและกัน
และสิ่งนั้นจักคงอยู่มิรู้มลาย
21 พิจิก 49
9.30-9.41 น.
8 พฤศจิกายน 2549 19:54 น.
กรวิกสีม่วง
บอกแล้วก็ไม่เชื่อ
ยังจะเหลือความสงสัย
บอกแล้วก็แล้วไง
ถ้าหัวใจยังไม่ยอม
ความรักมักเช่นนี้
แต่ก่อนมีเคยถนอม
ใจตรมระทมตรอม
ก็ยังอยากจะยึดยื้อ
เหมือนคนเขาเตือนกัน
ก็มิทันจะฝึกปรือ
ในรักที่ถักถือ
จะทอเทียบเปรียบความไท
ที่จริงจงตระหนัก
ว่าความรักเป็นอย่างไร
เข้าใจมิเข้าใจ
ก็จงจำอย่าทำเมิน
ความรักคือฟักหวาน
ถ้าคนทานนั้นเพลิดเพลิน
แต่ใครที่ใคร่เกิน
ก็คงร้อนและอ่อนแรง
จำไว้ในใจเจ้า
ถ้ารักเฝ้าจะใฝ่แฝง
ปรับเปลี่ยนมิเวียนแปลง
ก็ปลดเปลื้องเรื่องระทม
รักใครก็จงรัก
และตระหนักมิระงม
เสียงครวญมิหวลขรม
เพราะรักข้าน่าครอบครอง
หน้าส่วนตัว
966
