1 กันยายน 2551 16:10 น.
กรวิกสีม่วง
สุดท้ายก็ไร้คู่
เหมือนต้องอยู่อย่างเดียวดาย
ทุกคืนไร้ความหมาย
แม้นอนฝันใช่ฝันดี
เมื่อพบก็ว่าใช่
แต่นานไปก็ไม่มี
รู้ว่าเวลานี้
ฉันอยู่บนถนนน้ำตา
คนไกลก็ใจห่าง
คนใกล้ร้างไม่มีมา
ตามหา ก็ตามหา
แต่ยิ่งห่างและร้างไกล
เพียงหวังจะพบสุข
ให้หายทุกข์ให้ชุ่มใจ
มีไหม ล่ะมีไหม
แค่อ้อมแขนมาแทนหมอน
มองฟ้ายังไร้ดาว
มองเมฆพราวไร้ลมวอน
มองน้ำทุกค่ำ-ค่อน
ได้ครุ่นคิดเหมือนติดตรึง
ตอนนี้มีแต่ใจ
ที่เหลือไว้แค่คำนึง
รู้สึกระลึกถึง
ไม่มีแล้วมันแผ่วเบา
มีลมหายใจอยู่
แค่รับรู้เพียงออกเข้า
ลมหนาวหรือแดดเผา
ให้แผดผ่าวไม่ร้าวระทม
หัวใจใกล้เป็นหิน
ทั้งตัวสิ้นความสุขสม
ร่างกายแค่ก้อนกลม
มีแกนอยู่ให้รู้ยืน
สัมผัสทุกผัสสะ
หมดแรง-ละ-ไม่ขัดขืน
เหมือนครั้งร่างจะคืน
ให้แผ่นดิน-สิ้นธุลี
หมดแล้วไม่เหลือแล้ว
ความหวังแพร้วพิลาสศรี
เกิดใหม่ไม่ไยดี
ที่จะรักภักดีใคร
20 กุมภาพันธ์ 2551 23:44 น.
กรวิกสีม่วง
ฉันรู้แต่เพียงว่า
ฉันเกิดมาเพื่อรักมั่น
รักเธอทุกคืนวัน
ไม่มีขาดคลาดเคลื่อนไป
ฉันรู้แต่เพียงว่า
ฉันนั้นอารมณ์อ่อนไหว
หากเธอต้องจากไกล
ทำฉันใดให้ลืมเธอ
ฉันรู้แต่เพียงว่า
เธอมีค่าต่อฉันเสมอ
ตอนนี้ที่พบเจอ
เธอคือหนึ่งที่พึ่งพิง
ขอตักมารองหนุน
ขอแขนอุ่นได้แอบอิง
ขอใจที่รักจริง
แม้ต้องจากคงอยากตาย
ที่เหลือเพียงเวลา
ที่มีค่าเสมอหมาย
ที่ให้ทั้งใจกาย
ของเธอฉันนิรันดร
รักนะ
11 กุมภาพันธ์ 2551 21:43 น.
กรวิกสีม่วง
เหมือนเมื่อวานเพิ่งก้าวเท้าเข้ามาสู่
อ้อมแขนครูอันอบอุ่นละมุนฝัน
พอรู้ตัวก็ผันผ่านเนิ่นนานวัน
จวบวันนั้นถึงวันนี้หกปีเต็ม
ครูเคยดุเคยด่าเคยว่ากล่าว
แต่พวกเรากลับเมินว่า มองว่า เข็ม
ที่คอยทิ่มแทงใจให้เข็ดเค็ม
ความหลงเล็มกายจิตติดเตือนตาม
กว่าจะรู้ว่าคำด่ามีค่ายิ่ง
แท้ที่จริงคือคำสอนพรเสกสาม
ให้คิด-พูด-ทำดี มีพยายาม
จักนำความสำเร็จสมเจตนา
ครูจะรู้ไหมนะว่าสำนึก
ยังรู้สึกผูกพันมั่นปรารถนา
ได้เป็นคนเต็มคนเพราะครูบา
ท่านเมตตาสั่งสอนมิอ่อนใจ
ในนามผู้ปกครองของผองศิษย์
ยังซึ้งติดตราตรึงถึงกาลไหน
ครูคือที่พึ่งพักตระหนักใน
วันผ่านไป-ลูกเติบโต-โอ้พระคุณ
เราคือผู้ให้กำเนิดเกิดชีวิต
ครูคือผู้ลิขิตทางเกื้อหนุน
ดั่งหางเสือคัดท้ายได้การุณย์
มอบไออุ่นปกป้องเต็มคลองใจ
จะหาของขวัญใดมาให้สม
เสกสรรค์แทนคำนิยมที่ยิ่งใหญ่
คงยากยิ่งแม้ดาราว่าวิไล
ก็คงไม่เท่าค่าคำว่าพระคุณ
คงมีแต่ความสำนึกระลึกมั่น
แม้ผ่านคืนผ่านวันอันเสกสุนทร์
ขอกรองคำกลั่นถ้อยร้อยละมุน
แทนเพรงบุญ ขอไหว้สาอำลาครู
รู้จักกันนานร้อยปีอาจจะมีวันเสื่อมสัมพันธ์ เป็นศิษย์เป็นครูเพียงชั่ววัน ความผูกพันไม่มีมลาย
28 ธันวาคม 2550 17:39 น.
กรวิกสีม่วง
ยอกรก้มกราบน้อม วิชาจารย์
พระสถิต ณ นิพพาน ผ่องแผ้ว
นามพระราชพรหมยาน เพ็ญยิ่ง บารมิ์นอ
สิบหกอสงไขยแก้ว ตรัสรู้พุทธญาณ
ท่านอธิษฐานเปลี่ยนแล้ว สาวกภูมิ์(พู)
มหาราชทั้งชาติบู- ชิตถ้วน
มโนมยิทธิปู ทางทิพย์
สู่อภิญญาล้วน หลากแท้อัฐญาณ
ท่านดั่งแก้วส่องฟ้า จรดดิน
คนยากทั่วธรณิน สุขได้
ดั่งสายกระแสสินธุ์ ปัดโศก
ด้วยทิพย์นิพพานไซร้ เสกสร้างทางสันติ์
ด้วยเดชกตัญญุตนี้ บันดาล
สำเร็จมโนฯเชี่ยวชาญ หลุดพ้น
ไตรฤฉฬภิญญาญาณ สำเร็จ
ปฏิสัมภิ์จงเปี่ยมล้น จบแล้วกิจปวง
23 พฤศจิกายน 2550 00:34 น.
กรวิกสีม่วง
อสีติพรรษ์ พระจอมไทย องค์พระทรงชัย
ครองประเทศเขตแคว้นสยาม
เพื่อให้ชนสุขทุกยาม เขตแว่นแคว้นคาม
ข้ามพ้นวิกฤตินานา
กราบแทบพระบาทราชา จอมพระบุญญา
ยิ่งด้วยไพศาลบารมี
ด้วยเดชจอมกษัตริย์จักรี ดาลพระภูบดี
ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
เป็นร่มโพธิ์ทองไพศาล แผ่บุญบริบาล
แก่ข้า ฯ ทั้งมวลถ้วนเทอญ
หน้าส่วนตัว
1549
