4 ตุลาคม 2549 17:18 น.
กรวิกสีม่วง
แสงสลัวกลั้วเพลงในคืนพล่อย
กางเกงในตัวน้อยคอยความหวัง
เมื่อไหร่นะ บทเพลงจะหยุดดัง
เมื่อไหร่หนอจะได้นั่งกับคนดู
เสียงเพลงสาดดังแต่ยังด้อย
สายตานับร้อยคอยดูอยู่
อกระทึก ดังกว่า น้ำตาพรู
ใครจะรู้ไม่ได้ หลบไฟพราง
ก่อนขึ้นเวทีมีเสื้อผ้า
ต้องทำงานจนกว่าก่อนฟ้าสาง
หน้าที่คือ...เตียง...และเสียงคราง
เรือนร่างคือร้านประจานตัว
แสงไฟสว่างแล้ว-ร้านปิด
แต่ใจดวงนิดยังสลัว
ใครล่ะ ที่จะชอบ แม้ครอบครัว
ก็ไอ้เรามันชั่ว จะโทษใคร
ทุกหยด...ทุกหยาด...เหมือนทาสเขา
แต่เรามิยอมเป็นไพร่
ตัวกู ของของกู อดสูไย
จะเริ่มต้นวันใหม่ สักครั้ง
อาทิตย์ก็ลับดับฟ้า
อยากหมุนนาฬิกาย้อนหลัง
ไม่อยากยินเสียง เพลงดัง
กางเกงในอยากสั่ง-ลาเวที...
4 ตุลาคม 2549 17:09 น.
กรวิกสีม่วง
จะรักกลัวร้างจางรัก
จะภักดิ์กลัวพ่ายหน่ายหนี
จะเพิ่มเติมรักภักดิ์ทวี
กลัวมีหนองมนัสกลัดทรวง
รักแล้วก็รู้-อยู่-ต้องร้าว
รักแล้วยืดยาว-กลายห่วง
แต่รักครั้งนี้มิถามทวง
ไม่ลาบล้วงถามหาคำว่ารัก
ร้อยคำใครค่อนมิแคลงขืน
คำเดียวชั่วคืนขื่นหนัก
กระไรหนอ-มิเลยมิเคยภักดิ์
เฝ้าสมัคร-เคลือบคลายใช่มี
แต่เมื่อมีรักมักร้าว
ยืดยาวไปไยใช่ที่
ถอนหลักถอนรักภักดี
ถอนสิ้นกายวจีจิตจง
รักใดเคยได้โยงยุด
กระชากฉุดจุดไฟให้เป็นผง
มิหลงคงเหลือเมื่อตรองตรง
สาปส่งสูญสิ้นถวิลซา
หากแต่ยังรักภักดิ์พร้อม
แต่ใจมิยอมเป็นข้า
ดับสิ้นห่วงเล่ห์เวรา
ปรารถนาอยู่เดียวเปลี่ยวดาย.
2 ตุลาคม 2549 16:46 น.
กรวิกสีม่วง
เลือดเนื้อชีวิต อุทิศเพื่อรัก
อุปสรรค ขวากหนามมิคร้ามหวั่น
เมื่อผลิผลมิครอบครองเป็นของนิรันดร์
ด้วยดวงใจหมายมั่นเพื่อวันของเธอ
จะจดจำรอยจูบบนรูปเราสอง
แต่ไม่คิดจะจับจองขอมองเสมอ
ทุกเม็ดสีเหมือนพรหมสร้างขีดทางให้เจอ
จะขอฝันแม้หวั่นละเมอรักเธอมิคลาย
ไม่ต้องถาม-เพราะความรักมักจากและจบ
ถึงคลาดกันด้วยเพศ-ภพ ก็ยังมิสาย
รักฉันนี้ ชนะแน่ แม้แต่ความตาย
เพียงแค่กายแต่ฉันก็รู้รักอยู่เพื่อใคร
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถ้าจะจากฉัน
ที่เหลืออยู่คือรักมั่นมิหวั่นและไหว
เพียงแต่เธอรับรู้ ฉันอยู่ไม่ไกล
ขอเธอส่งแค่เสี้ยวใจ โอบไว้ก็พอ
ทำไงได้ล่ะที่รัก ฉันสมัครแล้ว
หากวาดหวังเสียวาวแววเกินที่เธอขอ
ได้โปรดเถิด อภัยฉัน ใจมันไม่รอ
มักถักทอ มิทวงถาม ฤาคร้ามอะไร
แม้จะจากก็จากแค่กายเมื่อตายก็จบ
ถึงชีวิต หรือชาติภพ จะจบหรือไม่
ใจดวงนี้จะบ่มรัก สมัครต่อไป
สัญญาที่ให้ นั้นคือชีวิต ที่นิจนิรันดร์
30 กันยายน 2549 23:01 น.
กรวิกสีม่วง
เลือดไหลผิวพร่องเป็นร่องลึก
รู้สึกเจ็บช้ำแต่ฉ่ำจิต
นี่แหละตำราว่าชีวิต
ถูกผิดรู้จักประจักษ์ใจ
แผลหายใช่คลายที่เจ็บช้ำ
ทนกล้ำทนกลืนฝืนเริ่มใหม่
อย่างน้อยก็รู้อยู่อย่างไร
แผลเริ่มเป็นไตเพราะมันโต
จะพลาดมิพลาดประมาทสูญ
ประสบการณ์เพิ่มพูนไม่ผันโผ
ถึงไร้ปริญญาทั้งเอกโท
สัญลักษณ์จักโชว์ว่ามีชัย
30 กันยายน 2549 22:59 น.
กรวิกสีม่วง
สองตารอคอยอย่างหงอยเหงา คืนหม่นฟ้าเศร้าใครเข้าถึง
ยืนอยู่หน้าห้องน้ำพร่ำรำพึง สักวันหนึ่ง-กูจะไม่ทำ
ชายหนึ่งยืนนิ่งหน้าโถฉี่ แววตาล้นปรี่เปื้อนรอยขำ
เลิกงานร้องเล่นเต้นรำ เช้าค่ำหมดไปไม่กังวล
มือหนึ่งกำลังจะจับ อีกมือคว้าหมับ-สับสน
ใจหนึ่งอึดอัดพิกล ใจหนึ่งหวังผลเพียงเศษสตางค์
เฮ้ย ไอ้น้อง ไม่ต้องบีบหรอก กูเยี่ยวไม่ออก เดี๋ยวเมาค้าง
พี่ครับ ผมอยากช่วยบ้าง (ข้ออ้างของพี่ไม่ดีพอ)
(พี่ครับ รีบเยี่ยวเถอะพี่ ใจผมร้อนจี๋แล้วหนอ
. .
อยากเยี่ยวก็เยี่ยวซะให้พอ กูจะรอจนกว่ามึงจะควัก)
สองชายยืนชิด หน้าโถฉี่ โถนี้เป็นเหมือนแหล่งหลัก
โถนี้ยังเป็นที่พำนัก เป็นที่คอยพิทักษ์รักษาท้อง
พ่อจ๋านมกล่องของหนูหมด ลูกจ๋าลูกต้องอดเพื่อให้น้อง
แม่โว้ย ซื้อบุหรี่ให้ซักซอง (สักวันกูจะต้องไม่ต้องทำ)
.................................................................
สายตารอคอยอย่างหงอยเหงา ...............................................
.............................................. ...............................................
หน้าส่วนตัว
1014
