9 มิถุนายน 2550 13:49 น.
กชมนวรรณ
วันนี้ฉันเข้าไปกวาดห้องนอนลูก เจ้าตัวเล็กนอนเฉยร้องเพลงอยู่บนเตียงเปิดพัดลมอย่างมีความสุข(ที่ไม่ต้องช่วยแม่ทำงาน) ฉันเห็นกางเกงเล็กๆ ตกพื้นอยู่ เอื้อมมือลงหยิบ พลันมีเสียงเศษเหรียญบาท ตกพื้น กริ๊ง
" เอ๊ะ ตังส์ใครหว่า ตกพื้นแล้ว"
"เหรียญ อะรัย แม่" เจ้าตัวเล็กหยุดร้องเพลงรีบถาม
"เหรียญ สิบ แหละ"
"ของน้อง เอง ของน้องเอง แม่"
"ของน้อง ก็ลงมาหยิบ ซิ" แล้วฉันก็เดิยอมยิ้มออกจากห้อง ได้ยินเสียงเปิดประตูวิ่งตาม หลัง พร้อมเสียงตะโกน ว่า
"แม่ แม่ ทำตังส์ ตก บาทหนึ่ง น้องเก็บให้ เอ้า" พร้อมยื่นเหรียญบาทให้ฉัน...".!!!!!"
8 มิถุนายน 2550 12:30 น.
กชมนวรรณ
ก่อนวันวิสาขบูชาหนึ่งวัน เย็นวันนั้นเจ้าคนโตวัยเรียน ม. 2 กลับจากโรงเรียนบอก "แม่พรุ่งนี้จะไปวัด แม่ทำปิ่นโตให้ด้วยนะ" เอาละซิร้อยวันพันปีมันไม่เคยคิดจะไปวัด ขนาดเรียกให้ตักบาตร กับยาย ตอนเช้า ก็มักบอกไม่เอา ง่วงนอน แต่พรุ่งนี้จะหิ้วปิ่นโตไปวัดเลย แปลกสุดๆ แต่ฉันบอก "ได้ลูก เรื่องงี้แม่ไม่ขัดศรัทธา อยู่แล้ว"แต่ขอถามหน่อยเถอะ ถามไป ถามมาปรากฎว่าย้าย ชุมนุมแล้วค่ะ จากปีแรก เลือกเข้าวงโยทวาทิต ของโรงเรียนฉันก็ท้วงว่า มันเหนื่อยนะ ต้องตากแดด ต้องซ้อมหนักจะไม่มีวันพักนะ ไม่งั้นก็ ไม่เป็นแต่เจ้าหล่อนแย้งว่า ไม่เอาลูกชอบดนตรี จะเข้าวงโย จะเข้าวงโยฯ แค่ปีเดียวค่ะ เปลี่ยนแล้ว แล้วไม่บอกแม่นะ มาบอกเอาตอนครูให้เอาปิ่นโตไปวัดค่ะ ไม่งั้นแม่คงไม่รู้อีกเรื่อง ที่ว่าอีกเรื่องมันมีเรื่องมาก่อนหน้านี้แล้วค่ะ จะเล่าให้ฟัง อ้อ!จากวงโยทวาทิตเปลี่ยนเป็นวิถีธรรมค่ะ ฮา... เอาไม่ว่ากัน ก็ว่าไม่ได้แล้วนี่
ที่คุยไว้ว่าคงไม่รู้อีกเพราะว่า...วันก่อนลูกเจ้าคนนี้อยากจะกินบัวลอยงาดำค่ะ ก็เลยซื้อเครื่อง แป้ง งา น้ำตาลมาตั้งไว้ แต่ไม่ได้ทำวันนั้น อีกวันเป็นวันหยุด เธอเลบบอกทำบัวลอยงาดำดีกว่าแม่ ฉันบอกแม่ไม่อยากทำเลยวันนี้มันขี้เกียจจัง เธอเลยบอกเดี๋ยวลูกทำเองแม่ไม่ต้องช่วย ดีลูกดี งั้นแม่ขอ
แซท นะ ฮา....สักพักใหญ่ๆ หลังจากได้ยินเสียงเครื่องปั่น เปิดแก็ส เปิด/ปิดตูเย็น โครมๆ ลูกสาวก้อเดินถือถ้วยมาส่งให้แม่ เอ้า แม่บัวลอยงาดำเสร็จแล้ว
ฉันมองถ้วยที่ลูกบอกว่าบัวลอยงาดำ ดู มันเป็นขนมลูกโตๆ บิดๆ เบี้ยวๆ สีแดงแจ๊ด กับสีหม่นๆ ปนกันในถ้วย 5 ลูก น้ำสีคลำๆ มีไข่ลอยเป็นเส้นๆ ทั้งสีขาวเหลือง พูดตรงๆ ไม่เหมือนขนมเลยง่ะ เลยแกล้งถาม "กินได้จริงๆ หรอลูก
แล้วทำไม มันแดงแจ๊ด งี้ละ" "อ้อ ลูกเห็นสีที่เราทำขนมชั้นมันเหลือนะ เลยเอามาผสมดู แต่เทมากไปหน่อยค่ะ"
เออ ไม่หน่อยแล้วลูก ออกแดงขนาดนี้ แต่แม่ยอมตาย กินก็กิน (ที่บอกยอมตายนะ รู้ว่าไม่ตายแน่ ก็สีนี่ฉันซื้อเองกะมือ สีผสมอาหารแน่ๆ) เออ รสชาด ใช้ได้ ก็อร่อยดีเพราะชอบกินขนมนี้กันทั้ง 2คน บางถามลูกว่า "นึกไง ทำขนมล่ะ" ลูกตอบกลับเหมือนรอให้แม่ถามทันที "ก้อลูกเปลี่ยนวิชาเลือกแล้วนี่แม่ เลือก ใหม่แล้วเป็นวิชา ทำอาหารน่ะ" ฉันแทบสำลักบัวลอยงาดำถ้วยนั้น รีบวางแล้วถามเปลี่ยนทำไมไม่บอกแม่ "ก็ครูบอกว่าไม่ให้บอกก่อนเดี๋ยวผู้ปกครองไม่ยอมนี่ เห็นมะจริงเลย แต่ลูกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วละ" ฉันกะว่าจะเติมบัวลอยให้กำลังใจลูกอีกถ้วย หมดกันอิ่มเลย ก้อคิดดูจากวิชาเลือก วิทย์-คณิต ที่ฉันอุตส่าห์นึกภูมิใจที่ลูกสามารถเรียนได้ มาปีหนึ่ง มาบอกว่าเปลี่ยนเป็นวิชาทำอาหาร มันต่างกันมากสุดๆ พลางในหูได้ยินลูกสาวพูดต่อว่า "น่าแม่ลูกเรียนหนักมาปีแล้ว เดี๋ยวปีหน้าถ้าครูให้เปลี่ยนลูกก็จะเปลี่ยนอีกแล้วกันนะ แม่ นะ" แล้วฉันจะพูดอะไรได้นอกว่าคำว่า "เออ" แล้วฟังเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข ของลูก .....
5 มิถุนายน 2550 19:23 น.
กชมนวรรณ
แพรวา แต่งงานมา 5 ปีแล้ว แต่ยังไม่มีลูก มีเงินพอเหลือเก็บเลยขอให้สามีแยกบ้านออกมา และสามารถซื้อ บ้านจัดสรร ได้แห่งหนึ่งอยู่ในเมือง แต่เข้าซอยมานิดหน่อย ไม่พลุกพล่าน เงียบสงบ ไม่สมกับอยู่ในเมือง แพรวาได้ลาพักร้อน 1 อาทิตย์ เพื่อ อยู่ตกแต่งบ้านใหม่ ส่วนสามีลาไม่ได้จะกลับถึงบ้านก็ ราว
2 ทุ่ม วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่แพรวาจัดบ้านให้น่าอยู่ พร้อมคิดในใจอยากจะมีลูก สักคน จนเย็น แพรวา จึงละมือจากงานบ้าน คิดว่าจะไปเดินสำรวจหมู่บ้านใหม่สักหน่อย ออกกำลังกายไปในตัวด้วย ก็มันยังไม่ค่ำนี่ แค่หกโมงเย็นเอง คงไม่มีอันตราย อะไรหรอก แพรวาคิดในใจ พักสักครู่จึงเปลี่ยนชุด แล้วเดินออกจากบ้านโดยไม่ลืม ปิดประตู หน้าบ้าน และ รั้ว
แพรวาเดิน สำรวจจนรู้สึกเหนื่อย จึงเดินกลับบ้าน พร้อมคิดว่าตนและสามีคิดถูก ที่มาซื้อ บ้านที่นี่ แม้จะอยู่ต่างจังหวัดจากบ้านเดิม แต่มันก็ใกล้ที่ทำงานของตน และ สามี ราคาก็ไม่สูงมาก สำหรับคนวัยทำงานทั้ง 2 คน พร้อมคิดในใจว่า ถ้ามีลูก คงจะไม่ต้องห่วงมากด้วย เพราะไม่พลุกพล่าน สามารถขี่รถได้สบาย เด็กๆ ก็สามารถถีบจักรยานเล่นตามถนน ในหมู่บ้านได้คิดได้แค่นั้นก็
เห็น เด็กผู้ชาย อายุราว 5-6 ขวบคนหนึ่งขี่จักรยานสวนมา แพรวายิ้มให้เด็กน้อยด้วยความเป็นมิตร และความคิดที่อยากมีลูกก็ จู่โจมเข้ามาในใจแพรวาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แพรวารู้แล้วว่าตนอยากมีลูกชาย เพราะเด็กคนนั้นน่ารัก เหลือเกิน คิดพลางอ้าว ถึงบ้านแล้ว งั้นหนูน้อยคนนั้นก็อยู่ติดกับบ้านแพรวา ซินะ
พรุ่งนี้ แพรวา คิดไว้ในใจ จะต้องทำความรู้จักกับหนูน้อย คนนี้ให้ได้ เพราะน่ารัก น่าชังเหลือเกิน นี่เหลืออีก 3 วัน แพรวาต้องเตรียมตัวไปทำงานแล้ว
รุ่งขึ้น หลังจากสามีออกไปทำงาน แล้ว แพรวาก็ไปด้อมๆ มองๆ แถวบ้านติดกันหลังนั้น เห็นปิดประตูเงียบ คงออกไปทำงาน และ ไปโรงเรียนกันหมดแล้ว แพรวาคิด เดี๋ยวตอนเย็น ค่อยดูใหม่ พร้อมกับเข้าไปจัดบ้านต่อ
จน 6 โมงเย็น แพรวาก็ออกไปเดินเล่นเหมือนเมื่อวานพร้อม เอาขนมติดมือไปด้วย เผื่อเจอ เด็กน่ารักคนนั้นอีก เดินจนเกือบพลบค่ำ จึงเดินกลับบ้าน นั้นไง
เจ้าคนน่ารักกำลังถีบจักรยานออกจากบ้าน สวนทางมา แพรวารีบยิ้ม ทักทาย
พร้อมพูดว่า "หวัดดีจ๊ะ หนุ่มน้อย ชื่อรัยจ๊ะ น้าชื่อ แพรวา อยู่บ้านติดกะหนูนะเพิ่งย้ายมาใหม่จ๊ะ"
"สวัสดี คับ คุณน้า ผมชื่อ น้องปอคับ น้องปอเห็นคุณน้าย้ายมาอยู่ตั้งแต่วันแรกแล้วคับ ดีใจจังคับ"
"แม้ น่ารัก แล้วเรียนที่ไหนจ๊ะ"
" อนุบาล............คับ ชั้น 2 คับ"
"อิอิ อยู่ตึกชั้น 2 หรอจ้า นี่จ๊ะขนม น้าหยิบมาฝากรู้ว่าต้องเจอหนูอีก แน่ๆ"
ยังไม่ทันที่น้องปอจะรับขนม ก็ได้ยินเสียงเรียก เบาๆ ให้น้องปอเข้าบ้าน แพรวาหันไปดู เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเล็ก ผิวขาวจัด ยืนเรียกน้องปอยู่หน้าบ้าน น้องปอ รีบบอก
"ปอเข้าบ้านก่อนนะ คับ คุณน้า แม่ปอเรียกแล้ว"พร้อมกลับหัวรถจักรยานคันเล็ก กลับทางเดิม ไม่ยอมรับขนมจากมือของแพรวา
แพรวา ส่ายหัวพร้อมยิ้ม เดินเข้าบ้าน เพื่ออาบน้ำ คืนนั้นแพรวาเล่าเรื่องน้องปอให้สามีฟังพร้อม บอก ถ้ามีลูก อยากมีลูกชายอย่างน้องปอสักคน
เพราะน่ารักเหลือเกิน...
คืนนั้น แพรวา ฝันถึงน้องปอ บอกว่ามาบอกลา เพราะคงไม่ได้เจอกับแพรวาอีก น้องปอ ต้องไปอยู่ที่อื่นกับ พ่อ-แม่-พี่สาว แพรวายังจำภาพในฝันได้ดี น้องปอนั่งบนจักรยานคนเล็ก มือหนึ่งจับแฮนด์รถ อีกมือ โปกให้แพรวาแล้วถีบจักรยานเข้าไปในซอยลึก...
รุ่งขึ้นแพรวาตื่นสาย ในหู ได้ยินเสียงดังโครมคราม ๆ ที่บ้านติดกันสักพัก ได้ยินเสียงพระสวด แพรวารีบลุกขึ้นอาบน้ำ แต่งตัวเดินมาข้างล่างคิดในใจว่า บ้านน้องปอคงทำบุญ บ้าน เพราะเสียงพระสวด เลยเดินออกมานอกรั้ว คิดว่าจะแวะไปทำรู้จัก กับครอบครัวน้องปอ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้
ออกมาต้องแปลกใจเพราะ ที่ถังขยะ ของหมู่บ้านมีขยะทิ้งอยู่มากมายทั้งที่นอน เครื่องนอนต่างๆ แต่ที่แพรวาแปลกใจมากๆ คงจะเป็นรถจักรยาน คันเล็กของน้องปอ อยู่ในสภาพ ฝุ่นแขอะ ขละเหมือนไม่ได้ล้างมาสักเดือนทิ้งรวมอยู่ด้วย แพรวาเห็นมีคนในบ้าน วุ่นวายกันอยู่เลยเดิน แล้วไปแล้วถามผู้หญิงท่าทาง คนจีน ท้วมๆ คนหนึ่ง ซึ่งยืนสั่งให้ คนงานขนของออกทางหลังบ้าน "เออ น้องปอ ไปโรงเรียนแล้วหรอค่ะ เอ๊ะวันนี้วันหยุดนี่ น้องปอไม่อยู่หรอค่ะ" หญิงคนนั้นหันมามองแพรวา ด้วยความตกใจ พร้อมถาม "คุณเจอน้องปอ หรอเจอที่ไหน" "ถนนหน้าบ้าน นี่แหละค่ะ แกถีบจักรยานคันนั้นเล่นตอนเย็นทุกวัน แหละค่ะ เมื่อวานเรายังทำความรู้จักกันเลย น้องปอเป็นเด็กน่ารักมากนะค่ะ " ไม่ทันพูดจบ หญิงคนนั้น ร้องไห้ โฮ ออกมา" โธ่ น้องปอ น่าสงสาร จริงๆ ลูก" แพรวาถาม ด้วยความสงสัย "มีรัย กันหรอค่ะ" ฮือ ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ
แกบอกว่าแกเป็นป้าของน้องปอ ค่ะ และ...น้องปอได้เสียชีวิตไปเมื่อ 2 เดือนก่อนแล้ว จากน้ำมือของผู้เป็นพ่อ โดยชงโอวัลติน ใส่ยาแมลงให้น้องปอ กับ พี่สาวกิน ก่อนไปโรงเรียน ทั้งๆ ที่สวม ชุดนักเรียนจะไปโรงเรียนแล้ว ส่วนแม่ออกไปซื้อ ของที่ตลาด พ่อซึ่งล้มละลายจากธุรกิจ รับสภาพกับครอบครัวแบบ คนเคยรวยไม่ได้ เลย วางยาพิษลูก 2 คน เมื่อเห็นลูกเสียชีวิตแล้วจึงอุ้มลูกทั้ง 2 นอนบนเตียงรอ คนเป็นแม่ พอ แม่กลับ จึงยิงแม่พร้อมตัวเอง ตายตามกันทั้งครอบครัว จักรยาน คันนั้น น้องปอรักมาก จะถีบเล่นตอนเย็นหลังทำการบ้านเสร็จแล้วทุกวัน.............
แพรวาไม่รู้ว่าตัวเองเดินกลับมาบ้านได้อย่างไร แม้มันจะอยู่ติดกัน แต่ตอนนั้น รู้ตัวว่ามันไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะก้าว ขา แค่ ก้าวเดียว แต่ก็กลับมาถึงบ้านจนได้ เหมือนกับเดินมาเป็นสิบๆ กิโลก็ไม่ปาน พลางทิ้งตัวนอนบนโชฟา น้ำตาไหลพราก น้องปอ ของน้า อย่าไปไหนนะ มาเกิดเป็นลูกน้าอีกครั้งนะ น้าสัญญา ว่าจะเลี้ยงหนู จนเติบโต และ เรียนรู้โลกใบนี้ ให้มากยิ่งขึ้น.......
4 มิถุนายน 2550 20:26 น.
กชมนวรรณ
วันนั้นฉันแวะเยี่ยมเพื่อนที่บ้าน เพราะ รู้ข่าวว่าออกจากงาน มาทำอาชึพเดียวกับฉัน อาชีพรับจ้างสามีไงค่ะ เจอเจ้าแฝด ชาย-หญิงจอมป่วน วัย 7 ขวบประจำบ้าน ขอบอกป่วนจริงๆ ค่ะ พอจอดรถปุ๊บได้ยิน เสียงเจ้าคู่แฝดทั้ง 2 คน ตะโกนพร้อมกัน "ป้า รวย มา" แหะ ไม่ใช่ชื่อฉันหรอกค่ะ มันเพี้ยนนะ แต่ที่แปลกคือเจ้าสองคน ออกชื่อมาเพี้ยน เหมือนกันแด๊ะ ได้ยิน เสียงแม่เจ้าแฝดหัวเราะดังๆ ปลื้มใจ ในความเหมือนของลูก ฉันบอกทีหลัง อย่าเรียกป้านะ ให้เรียกน้า ทั้งสองก้อ หัวเราะพร้อมกันอีก ฉันเดินยิ้มเข้าบ้านเพื่อน เห็นเจ้าแฝดชาย ใส่ชุดสไปเดอร์แมน เจ้าแมงมุม ของเค้าละ วิ่งตาม เข้า ส่วนเจ้าแฝดหญิง นุ่งกระโปรงสวยสีชมพูแหว๋ว สมกับเป็นเด็ก ผู้หญิง แต่ขอโทษ ไม่ใส่เสื้อ ค่ะ ฉันถามทำมัยไม่ใส่เสื้อลูก แม่มันรีบตอบแทน มันร้อนนะ ช่างมันเหอะ ให้มันถอดตอนนี้แหละไม่น่าเกลียด เดี๋ยวมันก็ ถอด ไม่ได้แล้ว ดูความช่างคิดของแม่มันดิ!
นั่งคุยกับเพื่อนแบบ เมาท์สุดๆ กำลังน้ำลายแตกฟอง ลืมนึกถึง เจ้าคู่ แฝด ค่ะ หันไปเจออีกที เจ้าแฝดชาย กำลังปีน ประตู ตรงกลางบ้าน ลองนึกภาพดูนะค่ะ สองมือ กางยัน สองเท้าถึบยัน จนจะถึงฝ้าเพดานชั้นล่างแล้ว ฉันเห็นแล้วตกใจ รีบบอกแม่เจ้าแฝด
"เฮ้ย! ระวังนะอย่าทำตกใจตะโกนไปดังๆ ล่ะเดียวมันจะตก แก ดูลูกแกดิ เร็ว ช่วยเอาลงที มันหวาดเสียว" แม่เจ้าแฝดหันมองเฉย ขอย้ำอีกครั้ง เฉย สุดๆ พลางบอกฉันด้วยเสียงที่ราบเรียบไร้ความตื่นเต้นใดๆ ทั้งสิ้น ว่า
"แล้วแก ไม่เห็นหรอ ว่ามันใส่ชุดรัย อยู่" แถมอธิบาย
"สไปร์เดอร์แมน โว้ย! ไม่ใช่ ขี้ ๆ นะ มนุษย์แมงมุม มันต้องแบบนี้โว้ย!"
แถมด้วย อิอิ อิอิ ด้วยความภูมิใจสุดๆ อีกครั้ง ส่วนฉันอึ้งค่ะ กับคำถามเพื่อนแต่ก้อยังพอมีสติ ตอบกลับเพื่อนไปว่า
"เออ เข้าใจแล้ว วันหลัง ฉันมาบ้านแก อีก แล้ว ถ้าเห็นเจ้าแฝดชายแต่งชุดเป็นชุปเปอร์แมน แล้ว เหาะ ว่อน อยู่ บนฟ้าหลังคา บ้านแก ฉันจะไม่ทักสักคำเลยว่ะ ครั้งนี้ ฉันขอโทษ แกแล้วกันว่ะ ที่เห็นหลานเป็นเด็กธรรมดา แต่ที่จริงหลานฉันเป็น ยอดมนุษย์ โว้ย! วู้ ดีใจฉันมีหลานเป็นยอด มนุษย์ ฮา..."
แม่เจ้าแฝด:!!!! ต่อจากฉันค่ะ ดีสม..
2 มิถุนายน 2550 10:43 น.
กชมนวรรณ
จากหนังสือ ฉันมีความสุข เขียนโดย ต้นกล้า นัยนา
มีบางเรื่องที่ต้องเผชิญกันอย่างตาต่อตา ฟันต่อฟัน
มีบางเรื่องที่ต้องอาศัยความนุ่มละนุนถึงจะแก้ปัญหาได้
มีบางเรื่องที่ต้องอาศัยเหตุผลแก้ปัญหา
บางเรื่องเหมือนกันที่เหตุผลก้อไม่จำเป็น
ความรักแก้ปัญหายากๆ ได้เสมอ
........................................
ความรักไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย
ความรักทำให้ทุกคนมีความสุข....
Some matters have to be tackled candidiy
some matters need tenderness
some matters need reasons
But reasons are not always necessary
in orser to solve a poblem
Love can soive difficutt problems
No explanation is needed to love
อ่านบทความนี้แล้วคุณเห็นด้วยหรือเปล่า สำหรับฉันคิดว่า...
บางครั้ง...ความรักทำให้เราอ่อนแอ
บางครั้ง...ความรักทำให้เราอ่อนไหว
บางครั้ง...ความรักทำให้เราอ่อนโยน
บางครั้ง...ความรักทำให้เราอ่อนหวาน
แต่.......ทุกครั้งที่มีความรักฉันไม่เคยอ่อนใจ กับมันเลย
และ....ก้อ...อยากได้ยินคำว่า รัก จากคนที่ฉันรัก ทุกคน
ฉันหวังมากไปหรือเปล่านี่? ช่วยตอบฉันที
แล้วคุณล่ะ! มีความรักแบบไหน บอกกันหน่อยซิค่ะ..
หน้าส่วนตัว
1146
