บางขณะ

กชมนวรรณ

 


๐ราตรีเยือนเยี่ยมฟ้า............มืดสงัด
ยินหริ่งเรไรนัด...................เร่งร้อง
นภาหม่นลมพัด..................โชยเอื่อย
ใจร่ำแสงดาวต้อง...............ม่านน้ำตานอง๚ะ


เสมือนใจอ่อนล้าแสนว้าวุ่น
สิ่งเคยคุ้นค่อยค่อยเลือนเลื่อนห่างหาย
ซุกหัวใจโดดเดี่ยวอยู่เดียวดาย
ดูคล้ายคล้ายไร้ความคิดประดิดประดอย

มองทางไหนไม่งามงดและสดใส
มองฟ้าไกลใจเหม่อเผลอเหงาหงอย
มองสายฝนอย่างคนที่เลื่อนลอย
มองดูดาวดวงน้อยพลอยหมางเมิน

หอมกลิ่นแก้วเคยชื่นจำรูญจิต
พาลิขิตร่ายคำไม่ขัดเขิน
มาบัดนี้มองดูไม่จำเริญ
เหมือนขาดเกินบางอารมณ์ปนเปไป

อยากร้อยถ้อยเรียงความตามใจฝัน
ยากจะกลั่นสรรคำให้หวั่นไหว
จินตนาการขาดหายจากห้วงใจ
มองสิ่งใดไม่งดงามเหมือนตามจริง

สายลมโชยโบยโบกย้ำโศกเหงา
สุขเคยเย้ากลับหายคล้ายทุกสิ่ง
หยุดส่งเสียงเรียกอย่างไรมิไหวติง
เหมือนดั่งวิ่งดิ่งห้วงทุกข์ไร้สุขเยือน

เฝ้ารอวันจันทร์เฉิดบรรเจิดฟ้า
รอทิวาพาสุขใจหาใดเหมือน
เหงาเศร้าหายคลายทุกข์ให้ลืมเลือน
สิ้นรอยเปื้อนน้ำตาหนาหัวใจ