หนึ่งในหล้า

กชมนวรรณ

ยังอบอุ่นกรุ่นกลิ่นอายภายในกอด
รักเคยพรอดพร้อมพร่ำจำนรรจ์หวาน
แม้ผ่านเลยล่วงวันจนถึงกาล
แต่ดวงมาลย์คนดีมิมีเปลี่ยน

คอยปกป้องคุ้มครองถนอมเนื้อ
ไม่เคยเบื่อเมื่อยามทำปวดเศียร
สองมือเดิมเพิ่มรักคอยแวะเวียน
เริ่มหัดเขียนเพียรประคองด้วยสองมือ

มิเคยด้อยน้อยค่าคำว่ารัก
รู้ประจักษ์ผิดพลาดมิเคยถือ
หนึ่งดวงใจมั่นนักรักระบือ
หนึ่งนี้คือแม่ฉันปั้นคนดี

สอนให้พูด..จุดประกายไม่ดับฝัน
สอนให้มั่นยึดถือในศักดิ์ศรี
สอนทุกอย่างวางไว้ด้วยวจี
สอน..แนะ..ชี้.. ลี้.. หลีก..จนเติบโต

หมั่นพร่ำสอนตอนเจ้าเฝ้างอแง
จำคำแม่แต่นี้ไม่มีโอ๋
เมื่อเจ้าล้มรีบลุกอย่าพาโล
เก็บโทโสอดกลั้นอย่าหวั่นไป

หากไม่ชอบตอกย้ำคำแม่สั่ง
ด้วยเจ้าชังคำบ่นสุดทนไหว
จงรีบทำหน้าที่รี่เร็วไว
อย่าให้ใครคอยชี้หน้าที่ตัว

แม้นใครชังช่างเขาเราอย่าสน
อย่าร้อนรนกลคำคอยย้ำถัว
แล้วแจกแจงแปลงใจอย่าไปกลัว
เรื่องดีชั่วรู้แยกแจกแจงใจ

หลากคำสอนซ่อนคำให้ย้ำคิด
ทั้งถูกผิดชี้ลองคลายสงสัย
คอยพยุงรั้งแขนหากพลาดไป
อย่าเหลวไหลแม่สอนยังจดจำ

ร้อยอักษรมาลัยกลอนตอบแทนแม่
ไร้ข้อแม้แน่นักรักเช้าค่ำ
ให้ลูกมอบตอบแทนกุศลกรรม
ช่วยอยู่ย้ำคำสอนลูกต่อเอย.