31 พฤษภาคม 2551 19:14 น.
กชมนวรรณ
มีสองมือคุ้นเคยโอบเอื้อให้
แทนหนึ่งใจใคร่รับขับผวา
หนึ่งมือกุมซึมซับแทนวาจา
อีกหนึ่งเช็ดน้ำตากลัวลาไกล
พร่ำส่งเสียงคุ้นเคยเอ่ยกระซิบ
ดาวระยิบหยิบหาเรื่องราวใส่
คอยคุยเฟื่องเรื่องก่อนอย่าอ่อนใจ
จักคว้าไขว่เพื่อเธออย่าเผลอลา
ส่งอ้อมกอดพรอดพร่ำรำพันรัก
มิเคยจักสมมาดปรารถนา
หวังช่วยผ่อนเรี่ยวแรงที่อ่อนล้า
จงหวนหามาคืนชื่นอย่างเดิม
ความห่วงใยใจดวงนี้มิเคยเปลี่ยน
ส่งแวะเวียนสู่อีกใจให้ฮึกเหิม
เพียงแค่เธอรับรู้อยู่เช่นเดิม
จักหมั่นเพิ่มเสริมส่งตรงดวงใจ
อย่าท้อถอยคอยก่อนนะ...ที่รัก
พึงตระหนักถีงค่าอย่าผลักไส
รู้ว่าเหนื่อยปวดร้าวสุดก้าวไป
อย่าหวั่นไหวไกลจรย้อนกลับมา
ท่ามกลางความหนาวเหน็บและเจ็บร้าว
ค่อยค่อยก้าวข้ามผ่านมันเถิดหนา
ขออย่าหยุดฉุดห้วงใจภาวนา
ก้าวกลับมาขอผ่านด่านนี้ไป
หมดหัวใจทุกอณูรับรู้เถิด
อย่าเตลิดเพริศกลัวและหวั่นไหว
แม้จักล้าเหน็ดเหนื่อยสักเพียงใด
รับรู้ไว้ใจนี้พลีทั้งดวง
ส่งมือเธอให้เขาดูแลต่อ
อย่าตัดพ้อต่อว่าทุกข์ใหญ่หลวง
เส้นขอบฟ้าพาฝันนั้นภาพลวง
ขอเธอล่วงก้าวข้ามผ่านพ้นไป
18 พฤษภาคม 2551 08:58 น.
กชมนวรรณ
แสงธรรมนำส่องหล้า มานาน
สืบต่อจวบถึงกาล ด่านนี้
ตามรอยท่องตำนาน อันเนิ่น ภพเฮย
ธารหลั่งธรรมาชี้ ผ่านพ้นภัยพาล
ปณิธานหลั่งท่วมท้น ดวงจิต
สงบนิ่งอัญชลิต ดับร้อน
จรรโลงแผ่ชีวิต หันสู่ สุขนอ
ทุกสิ่งมองสะท้อน แก่นแท้เป็นไฉน
ธารธรรมไหลหล่อเลี้ยง ตามกระแส
วัฏจักรค่อยผันแปร เร่งเร้า
เพียงพินิจเพ่งตาแล พิศทั่ว ถึงนา
คิดชั่วนำตัวเข้า สู่ข้องกักกรรม
หลักธรรมนำสู่..รู้ แยบยล
ปฏิบัติบ่อยฝึกตน แกร่งได้
ทุกขังชั่งบัดดล จิตหม่น เจ็บเอย
ปลดปล่อยละวางไว้ ห่างร้อนหยุดแสวง
แรงกรรมดุจไกว่ล้อ หมุนวน
เป็นดั่งใบไม้วน ร่วงพื้น
ชีพวายไป่รอดชนม์ คืนฝั่ง เดิมนา
ทุกอย่างวางเห็นครื้น สิ่งล้วนสมมุติ
13 พฤษภาคม 2551 20:27 น.
กชมนวรรณ
มาบรรจบครบวันแห่งฟ้าฟื้น
สายฝนชื่นคืนสุขไร้ทุกข์หมอง
ก้าวที่เดินถูกต้องตามครรลอง
สิ่งใดพ้องต้องธรรมารักษากาย
สายลมโอบบรรเลงเพลงตามฝัน
แสงแห่งจันทร์สาดส่องเป็นปล่องสาย
ส่งให้ฟ้าเพริศแพร้วพรรณราย
ถึงจุดหมายปลายทางสร้างเชิดชู
เป็นดวงดาวพราวแสงแห่งฟากฟ้า
มองเจิดจ้าทอประกายสายงามหรู
มากมวลมิตรโอบเอื้อเกื้อเอ็นดู
ให้เรียนรู้สู้เพียรแม้นอยากเย็น
อันพรใดไหนประเสริฐบังเกิดเถิด
ส่งบรรเจิดเลิศล้ำนำให้เห็น
ให้ผ่านเหงา...เศร้า...ร้าว...ลำเค็ญ
เป็นเดือนเด่นฟื้นฟ้าทอประกาย
ส่งของขวัญชิ้นใหญ่เป็นโลกกว้าง
ให้เจ้าสร้างฟื้นฟูก่อนจะสาย
อยู่กับสิ่งที่รักสลักลาย
ไว้ที่ปลายสูงเสียด..เกียรตินิยม.
4 พฤษภาคม 2551 16:49 น.
กชมนวรรณ
ฉันเห็นเธอด้วยใจในส่วนลึก
จิตสำนึกทดท้อคล้ายรอหวัง
มโนภาพตกตื่นเจอคลื่นชัง
ด้วยตรรกะประดังเซซังซวน
ฉันเห็นเธอด้วยใจในส่วนลึก
เหมือนเก็บงำ.. มิตรึก..ผนึกหวน
ดั่งคนโศกเหว่ว้าพารัญจวน
แต่มิครวญโอยโอดหมายโทษใคร
ฉันเห็นเธอด้วยใจในส่วนลึก
ตกผลึกรอยยิ้มพริ้มพรายใส
ยามเอื้อนเอ่ยเปรยคำระกำใจ
ไม่เหมือนวัยในคราวราวเพื่อนเธอ
ฉันเห็นเธอด้วยใจในส่วนลึก
คล้ายรู้สึกมากมายเรื่องเสนอ
มิอาจกล่าวเศร้าแฝงระแวงเกลอ
หรือได้เจอเรื่องราวปวดร้าวใด?
ฟังนะเออ...
หากพบเจอเรื่องทุกข์รุกหวั่นไหว
ยากหยั่งถึงซึ้งโลกด้วยเยาว์วัย
อย่าหันหนีลี้ไกลคิดไฝ่กลัว
แม้นหากหวังคิดเอื้อมเดือนดาวสูง
แม้นหมายฝูงยูงทองท่องใส่หัว
อย่าลดเกียรติศักศรีมีในตัว
คิดหามจั่วหรือเสาเฝ้าตรองดู
จะฟื้นฟ้า... ป่าใหญ่ ...หรือสิขร
เบื่ออมรจรห่างสิ่งกร่างหรู
หมั่นเติมฝันวันสวยช่วยเชิดชู
แต่อย่าอยู่อย่างคนสิ้นรี่ยวแรง
ฟังสิเออ...
เสียงป่าเพ้อลมครวญล้วนมีแฝง
เสียงต้นน้ำร่ำไห้คล้ายระแวง
เสียงหวาดกลัวเมืองแปลงเปล่งทั่วไพร
เสียงวิตกสัตว์ป่าดังระงม
เสียงขื่นขมรำพันชลาศัย
เสียงหวาดหวั่นเคว้งคว้างยากพึ่งใคร
เสียงมโนก้องไกลปลุกใจชวน
หากสายเลือดมีสายใจไว้ทอฝัน
อย่านึกพรั่นหวั่นเกรงเสียงโหยหวน
รู้ฝึกจิตคิดดีอย่าเรรวน
เบิกเสียงสรวลเริงร่าพนาไพร
หน้าส่วนตัว
1955
