29 มกราคม 2551 10:38 น.
กชมนวรรณ
ยื่นสมัครปักป้ายบ้านไหนว่าง
ตัวน้องนางขอแบ่งตำแหน่งแจ๋ว
เพราะถนัดปัดกวาดมากด้วยแวว
ขอเปลี่ยนแนวเอาดีที่งานเรือน
ตำน้ำพริกรสมือเลื่องลือหยด
สูตรจำจดรสชาดหาใดเหมือน
ทั้งเปรี้ยวเผ็ดเด็ดขาดยากลืมเลือน
อย่าแชเชือนเตือนไว้ให้ใคร่จอง
ทั้งเรื่องปัดจัดฉากสะอาดเหลือ
หากไม่เชื่อลองซีมิมีสอง
มิร้องยี้! หากพี่ให้ทดลอง
อย่าแค่มองจ้องดูอยากรู้เชิญ
อีกเรื่องซักอบรีดก็มิขาด
แสนสะอาดบาดจิตมิคิดเขิน
สาวมองเนี๊ยบเฉียบนักฮักไม่เมิน
ยิ้มเชื้อเชิญทักทายเจรจา
มิเคยคร้านงานครัวจั่วขานไข
เพราะมีใจไผ่รู้จึงเสาะหา
สูตรต้มแกงคั่วยำให้สั่งมา
จะปูปลาพล่าส่งตรงพี่ชาย
งานล้างจานลานบ้านสะอาดโล่ง
งานขัดโอ่งล้างไหดั่งใจหมาย
งานเช็ดล้างขัดถูมิดูดาย
งานเหนื่อยหน่ายกายคุณพร้อมรับทำ
อ่านมาถึงตรงนี้มีสนไหม
จ้างด้วยใจทั้งหมดโปรดอย่าขำ
อีกเงินสดหกหลักอย่าใจดำ
งานประจำนั่งเช็ทเจ็ดวันเพลิน
24 มกราคม 2551 10:58 น.
กชมนวรรณ
ช่างหนาวเหน็บเจ็บลึกกับศึกนี้
แม้รู้ดีกี่ครั้งยังหวั่นไหว
เมื่อเดินผ่านลานหม่นหนต่อไป
ดวงฤทัยยังสั่นพรั่นร้าวราน
ใช่มิเคยพานพบประสบหนอ
น้ำตาคลอจ่อจิตให้คิดหาญ
แต่ได้รับกลับคืนขื่นทรมาน
คงถึงกาลผ่านกรรมเคยทำมา
เหมือนต้องทนวนว่ายป่ายกงล้อ
แสนทดท้อพ้อคำกับปัญหา
หวังฝึกจิตที่สับสนให้ชินชา
อนิจจามิจำช้ำทุกคราว
ฝ่าลมร้อนฟอนผิวหวิวหวิวหนัก
พอจะพักกลับกลัวเหมือนสั่นหนาว
คิดเย้ยตัวยั่วไปใยทนยาว
หรือยังหวังแสงดาวส่องพราวใจ
ช่างหนาวเหน็บเก็บช้ำซ้ำหลากหลาย
หวังให้หายวายสิ้นพริ้มไสว
ถ้าแม้นมีหนี้ทุกข์รุกเมื่อใด
ขอชดใช้ให้หมดตามกฎกรรม.
13 มกราคม 2551 08:40 น.
กชมนวรรณ
ในแววตาที่กล้าแกร่งแฝงแววท้อ
หรือเจ้าพ้อต่อโลกโศกแต่หลัง
เคยรับฝากซากเศร้ากร่อนใจพัง
จึงประดังฝังคิดมาติดตัว
เป็นเด็กน้อยที่ขาดความอบอุ่น
จิตใจกรุ่นคุ้นชั่วร้ายภายในหัว
คอยเฝ้าคิดต่อต้านระวังกลัว
จ้องแต่รัวน้ำคำเหมือนผลาญตน
คิดเป็นแม่แท้จริงหวังติงเจ้า
อย่าหลงเฝ้าเข้าใจทำสับสน
ถึงผ่านโลกโศกเศร้าที่วกวน
ถึงเคยซนทนทุกข์จุกดวงแด
สอนให้เจ้าเรียกแม่แต่เจ้าปัด
ว่ารวบรัดจัดคำทำตอแหล
จะยัดปากฝากไว้ใบตำแย
จักเรียกแก...แม่ไม่เรียกจะทำไม
ฟังวาจาท้าทายเคยผ่านโลก
เป็นหัวโจกชกหนักนักใช่ไหม
จึงซ่อนคำเยาะด่าพาสาใจ
คงโดนใครฝึกมาจนชาชิน
เจ้าเถียงตอกบอกย้ำลิ้นสองแฉก
กลคำแปลกแจกจ่ายร่ายใจหิน
อยากสอนเจ้านับวันใกล้กลับสู่ดิน
หยุดยลยินเสียงต่างเจ้าสร้างเอง.
10 มกราคม 2551 15:32 น.
กชมนวรรณ
ร่ายริษยาพาจิตคิดร้อนรุ่ม
เหมือนไฟรุมสุมเผาจิตสลาย
ดั่งจมปลักสับสนทุรนทุราย
เจ็บเจียนตายกายยับยังจักลอง
คิดไขว่คว้าหาเหตุต้านกับผล
เอาตัวตนวนเวียนเสี้ยนสนอง
หวังให้ฝันนั้นมาสู่ครอบครอง
ผิดทั้งผองมองเมินมิเขินเอย
ปากยิ้มแย้มแต้มไว้ใจมิข่ม
คอยหลงบ่มปมรักที่อยากเผย
จึงเจ็บช้ำจำทนเหมือนดั่งเคย
ไฉนเลยเกยกายมาพ่ายไฟ
เพราะฤทธิ์รักผลักไสใจวายวอด
กว่าจะมอดร้อนผลาญเกินต้านไหว
หากว่าจิตมิคงมั่นพลันหลงไป
ฉุดอย่างไรไฟลามปรามไม่ทัน
คิดลุ่มหลงวนว่ายใช่หรรษา
ร่ายริษยาพาเราให้โศกศัลย์
เป็นบทเรียนผ่านชีวิตให้คิดกัน
หากสักวันหลงผิดติดบ่วงไฟ.
4 มกราคม 2551 12:22 น.
กชมนวรรณ
ลมหนาวล่องหมองมัวทั่วทุกทิศ
วิปริตผิดเหตุอาเพศผล
เทพองค์ใดไหนเสกปัจเจกดล
ในกมลทนทุกข์ปริ่มท้นทรวง
ลมหนาวล่องคล้องใจให้มัวหมอง
คนเคียงครองเคล้าคู่มิอยู่หวง
ร้าวในอกตกต่ำกับคำลวง
จึงอยากทวงรักคืนอย่าฝืนกัน
ลมหนาวล่องป้องหน้าพากันแสง
ไร้เรี่ยวแรงแข็งฝืนตื่นจากฝัน
สายลมหนาวคราวนี้ทำจาบัลย์
ให้โศกศัลย์พลันร้างจางจากลา
ลมหนาวล่องห้องร้างคนข้างเคียง
เคยร่วมเตียงเรียงกายพลันหายหนา
แว่วสำเนียงเสียงพร่ำจำนรรจา
ไร้วาสนาพาคู่สู่วิมาน
ลมหนาวล่องต้องจากรักพรากแล้ว
เหมือนดวงแก้วตกแตกอยากประสาน
บอกกับจิตคิดหักใจไปนงคราญ
เมื่อหนาวผ่านกาลลาพาช้ำไกล.
หน้าส่วนตัว
1193
