18 กรกฎาคม 2550 22:57 น.
กชมนวรรณ
อยู่กับรอยน้ำตา
อยู่กับวันที่ฟ้าหม่น
ไม่มีสักคนจะเห็นใจ
เหนื่อยมานานแสนนาน
เหนื่อยกับคืนฝันร้าย
ไม่มีอะไรที่สวยงาม
มันอาจเป็นเพียง
แค่บททดสอบจากเบื้องบน
คงมีเหตุผลที่เป็นอย่างนี้
บอกใจอย่าได้ไหวหวั่น
สักวันฟ้าจะต้องเปลี่ยนสี
ชีวิตคงไม่ร้ายกว่านี้
ต้องมีวันพรุ่งนี้ที่เป็นของเรา
เจ็บเป็นธรรมดา
ปล่อยน้ำตามันไหลไป
ห้ามมันไม่ไหวก็ช่างมัน
แต่อย่าเพิ่งท้อใจ
ปลอบตัวเองอยู่ทุกวัน
ว่าคงไม่นานจะพ้นไป
มันอาจเป็นเพียง
แค่บททดสอบจากเบื้องบน
คงมีเหตุผลที่เป็นอย่างนี้
บอกใจอย่าได้ไหวหวั่น
สักวันฟ้าจะต้องเปลี่ยนสี
ชีวิตคงไม่ร้ายกว่านี้
ต้องมีวันพรุ่งนี้ที่เป็นของเรา
ชีวิตคงไม่ร้ายกว่านี้
ต้องมีวันพรุ่งนี้ที่เป็นของเรา
8 กรกฎาคม 2550 20:20 น.
กชมนวรรณ
กลับมาทำไมใยต้องกลับ
จงไปลับดับหายให้เหมือนสูญ
ใจฉันด้านจนชาไร้อาดูล
เคยเกื้อกูลคืนกลับอย่ากลับมา
เมื่อตอนจากฝากไว้แค่ความหลัง
ใจฉันพังครั้งนั้นไม่คิดหา
รักเธอหยุดสุดสิ้นเคยเมตตา
เมื่อถึงคราคิดหวลอย่าหวังเลย
มาวันนี้มีให้ใจเราย้อน
ใจมันถอนจรลาแล้วพี่เอ๋ย
อย่าคิดหวังรักกลับมาเหมือนเคย
เจ็บแล้วเอยเลยจำเคยซ้ำใจ
ไม่ขอหันฝันกลับรักที่ลับ
ไม่ขอจับรักร้าวมาแก้ไข
เมื่อตัดขาดก็ควรจากกันไป
อยู่ห่างไกลใจกันนั่นแหละดี
หน้าส่วนตัว
1338
