ครั้ง...ปีกมารปกคลุมล้อมรุมโลกแผ่ทุกข์โศกทั่วหล้าดั่งอาถรรพ์ทวยเทพจรจากหายมลายพลันแม้สวรรค์ก็หันเมินเดินห่างไกล...เธอคงก้าวตามฝันมิหวั่นหวาดกี่ภพชาติหวนมาหาหวั่นไหวเพียรปลดปล่อยคนทุกข์รุกทรวงในถ้อยคำอธิษฐานใด...เธอได้ยินรอยยิ้มเธองดงามเหนือสามภพงามสยบเทพใดในสรวงสิ้นสวมอาภรณ์งามกว่าองค์อัมรินทร์ทั่วธรณินหาเทียบเปรียบคนงามดวงตาเปี่ยมเมตตากว่าพระอิศวรรูปรัญจวนกว่าใครในโลกสามมงกุฎเธอเลอค่ากว่าของพระรามเพียงเอ่ยนามก็ศักดิ์สิทธิ์สัมฤทธิ์พรเปล่งวาจาดั่งดนตรีแห่งศรีสรวงมารทั้งปวงศิโรราบบาปไถ่ถอนนิรมานกายนับล้านช่วยจารจรอำนวยพรทั่วหล้า...จักรวาลแดนถิ่นเถื่อนดงดอยฝากรอยเท้าสถิตเนาเสร้างครอบครัว ไม่ใช่เสี่ยงโชค
คิดสร้างครอบครัวทั้งทีคิดให้ถ้วนถี่หนุ่มสาวคิดไกลคิดให้ยาวยาวอย่าเอาแค่พอผ่านไปเหตุว่าการสร้างครอบครัวพันพัวภาระยิ่งใหญ่ความรับผิดชอบมากมายหญิงชายนั้นไม่ต่างกันตัดสินใจร่วมชีวิตกายจิตอุทิศแม่นมั่นซื่อสัตย์ต่อกันและกันผูกพันกันจนวันตายยามเกิดกำเนิดลูกเต้าเลี้ยงเขายิ่งไม่ใช่ง่ายไม่ใช่เพียงเลี้ยงร่างกายจิตใจต้องสร้างให้ดีเมื่อคิดจะสร้างครอบครัวไตร่ตรองให้ทั่วถ้วนถี่อย่าทำเหมือนล็อตเตอรี่เสี่ยงโชคเผื่อดีมีดวง(9.1.62)สายลม ชโลมใจ
สายลม ชโลมจิตนั่งคิด ถึงบทกลอนอ้อนแอ่น อรชรงามงอน สดุดตาสายลม ชโลมใจสายใย เชื่อมกานดาแค่คิด ชื่นอุราพิมพา แก้วดวงใจสายลม ชโลมรักยิ้มทัก ฝากลมไปด้วยรัก และห่วงใยสดใส ที่ได้เจอสายลม ชโลมหาแก้วตา แอบละเมอคิดถึง โอ้ตัวเธอแอบเพ้อ อยู่ทุกคืนด้วยรักและคิดภึง
ห่างหายไป..เสียนาน..ผ่านมาทักคิดถึงคน..เคยรู้จัก..มิตรสหายความทุกข์สุข..เคยปลอบขวัญ..กำลังใจมีมอบให้..แด่กัน..ทุกวันมาบ้านหลังนี้..มีรัก..และอบอุ่นคอยเจือจุน..ยามอ่อนแอ..และเหนื่อยล้ามิตรภาพ..ติดตรึง..ซึ้งอุรายังห่วงหา..ทุกเวลา..ทุกนาทียังอยู่ดี..มีสุข..หรือทุกข์โถมอย่าจ่อมจม..ก้าวย่าง..อย่างสุขีคิดถึงนะ..คิดถึงมาก..นะคนดีกุหลาบขาว..ชื่อนี้.."จำได้ไหม"ด้วยรักและคิดถึงWhiteroseหลงเปลือก
อันหญิงงาม ทรายวัย ชายนั้นชอบคิดอยากครอบ มอบใจ ให้นักหนาเสน่ห์เย้า เร้าใจ ในมายาคนึงหา มาครอง มองแค่กายดูดดื่มรัก มักมาก หลากรสรักได้สักพัก รักจาง ต่างหมดหายหมดความหวาน นานวัน นั้นเสื่อมคลายรักสลาย หายไป ไม่หวนคืนรักด้วยใจ ไร้รูป จูบก็หอมความดีพร้อม ล้อมใจ ให้หวานรื่นจะชายหญิง จริงใจ ไม่กล้ำกลืนทุกค่ำคืน ชื้นอารมณ์ สมฤทัย